Autor
Opis
Zabytkowa kamienica należąca do przedsiębiorcy i fabrykanta meblowego-Karola Wutke, powstała w 1898
W 1878 r. w posiadanie działki, na której położona jest kamienica wszedł Karol Wutke, przedsiębiorca z Festenbergu, który przybył do Łodzi w 1865 r. Początkowo zrealizował na parceli stolarnię, a następnie rozbudował ją, tworząc fabrykę mebli, która posiadała maszynę parową ora ślusarnię. Fabryka znajdowała się w lewej oficynie, a w głębi nieruchomości usytuowany był skład desek, magazyn mebli ora gazownia.
Kamienicę, wraz z drugą, mieszkalną oficyną wybudowano w 1898 r. Również pod koniec XIX w. fabryka zatrudniała około 100 pracowników, a roczna wartość produkcji jaką generowała, wynosiła 40 tys. rubli. Fabryka w 1913 r. zatrudniała już tylko 62 robotników, a w tym samym roku 6 kwietnia zmarł Karol Wutke. Po jego śmierci kierownictwo nad firmą przejął syn Otto. Przedsiębiorstwo przeżywało regres po II wojnie światowej i ograniczyło produkcję, głównym źródłem dochodów właściciela firmy stał się czynsz z najmu lokali mieszkalnych. Od 1933 r. w budynku znajdowała się Państwowa Szkoła Handlowa Żeńska. Otto Wutke zmarł w 1933 r., a przedsiębiorstwo i kamienicę przejęła jego córka Elza Seidel. Pod jej zarządem firma wystawiała swoje meble na wystawach rzemieślniczo-przemysłowych, np. na wystawie w parku im. Stanisława Staszica, w 1936 r. Po 1945 r. przedsiębiorstwo Karola Wutke zastąpiła w budynku Centrala Handlowa Przemysłu Drzewnego.
Fasada kamienicy jest trzynastoosiowa, posiada boczne ryzality i centralny wykusz. Ponadto posiada wysoki mansardowy dach oraz dekoracyjny szczyty dachu posiadające wieńczące ryzality. Charakteryzuje ją również czerwona cegła klinkierowa. Została wykonana w stylu renesansu północnego z akcentami niemieckimi i niderlandzkimi. Na bocznych ryzalitach usytuowane są dekoracyjne tonda przedstawiające niemieckich malarzy renesansowych: Hansa Holbeina i Albrechta Dürera.
Obiekt posiada liczne cenne elementy wyposażenia i wystroju, które zostały wpisane do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej. B/131 dn. 23.01.1981 r.), są to elementy wnętrza I piętra., które zajmowali właściciele oraz II piętra:
I piętro, lewa część budynku, pomieszczenie od strony podwórza:
(1903) eklektyczne 3 pary drzwi i 2 portale drzwiowe, drewniane, z dekoracją rzeźbiarską, datowane na 1903 r.,
(XIX/XX w.) drewniany strop (belki stropowe profilowane i żłobkowane),
I piętro, prawa część budynku, pomieszczenie narożne od podwórza:
(XIX/XX w.) strop drewniany z dekoracją snycerską,
( początek XX w.); zdobione, eklektyczne drzwi, drzwi wraz z portalem drzwiowym,
II piętro, prawa część budynku:
(XIX/XX w.) sztukatorskie dekoracje sufitów,
(XIX/XX w.) eklektyczny piec kaflowy, o wysokości 3,0 m.
Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcie: Mietek Ł, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons
Kamienicę, wraz z drugą, mieszkalną oficyną wybudowano w 1898 r. Również pod koniec XIX w. fabryka zatrudniała około 100 pracowników, a roczna wartość produkcji jaką generowała, wynosiła 40 tys. rubli. Fabryka w 1913 r. zatrudniała już tylko 62 robotników, a w tym samym roku 6 kwietnia zmarł Karol Wutke. Po jego śmierci kierownictwo nad firmą przejął syn Otto. Przedsiębiorstwo przeżywało regres po II wojnie światowej i ograniczyło produkcję, głównym źródłem dochodów właściciela firmy stał się czynsz z najmu lokali mieszkalnych. Od 1933 r. w budynku znajdowała się Państwowa Szkoła Handlowa Żeńska. Otto Wutke zmarł w 1933 r., a przedsiębiorstwo i kamienicę przejęła jego córka Elza Seidel. Pod jej zarządem firma wystawiała swoje meble na wystawach rzemieślniczo-przemysłowych, np. na wystawie w parku im. Stanisława Staszica, w 1936 r. Po 1945 r. przedsiębiorstwo Karola Wutke zastąpiła w budynku Centrala Handlowa Przemysłu Drzewnego.
Fasada kamienicy jest trzynastoosiowa, posiada boczne ryzality i centralny wykusz. Ponadto posiada wysoki mansardowy dach oraz dekoracyjny szczyty dachu posiadające wieńczące ryzality. Charakteryzuje ją również czerwona cegła klinkierowa. Została wykonana w stylu renesansu północnego z akcentami niemieckimi i niderlandzkimi. Na bocznych ryzalitach usytuowane są dekoracyjne tonda przedstawiające niemieckich malarzy renesansowych: Hansa Holbeina i Albrechta Dürera.
Obiekt posiada liczne cenne elementy wyposażenia i wystroju, które zostały wpisane do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej. B/131 dn. 23.01.1981 r.), są to elementy wnętrza I piętra., które zajmowali właściciele oraz II piętra:
I piętro, lewa część budynku, pomieszczenie od strony podwórza:
(1903) eklektyczne 3 pary drzwi i 2 portale drzwiowe, drewniane, z dekoracją rzeźbiarską, datowane na 1903 r.,
(XIX/XX w.) drewniany strop (belki stropowe profilowane i żłobkowane),
I piętro, prawa część budynku, pomieszczenie narożne od podwórza:
(XIX/XX w.) strop drewniany z dekoracją snycerską,
( początek XX w.); zdobione, eklektyczne drzwi, drzwi wraz z portalem drzwiowym,
II piętro, prawa część budynku:
(XIX/XX w.) sztukatorskie dekoracje sufitów,
(XIX/XX w.) eklektyczny piec kaflowy, o wysokości 3,0 m.
Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcie: Mietek Ł, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons
Lokalizacja
Łódź, łódzkie
Jaracza 42
Jaracza 42