Pierwotnie w miejscu tym stał drewniany dwór Komorowskich, właścicieli okolicznych terenów od połowy XVI wieku. Budowę obecnego obiektu rozpoczęto w 1629 roku z inicjatywy kasztelana krakowskiego Jerzego Zbaraskiego, jednak w 1631 roku prace przerwano w efekcie śmierci kasztelana. Łodygowice przeszły w ręce jego krewnych - Wiśniowieckich herbu Korybut a Helena Wiśniowiecka dokończyła prace w kolejnym roku, w posagu wojewodzie mazowieckiemu Stanisławowi Warszyckiemu herbu Abdank.

W 1673 roku dwór otoczono fortyfikacjami obronnymi na rzucie kwadratu o boku 150 metrów. Składały się na nie wał kamienno-ziemny z bastionami w narożnikach oraz obiegająca całość fosa.

Po śmierci Warszyckiego w 1682 roku Łodygowice dziedziczyli jego kolejni krewni. W 1714 roku Ludwik Pociej herbu Waga, bratanek hetmana wielkiego litewskiego, najechał Łodygowice i odebrał je Warszyckiemu. W 1849 roku dobra łodygowickie nabył bielski kupiec Rudolf Teodor Seelinger. Kolejnymi właścicielami byli kolejno: Józef Karol Humborg, baron Artur Luttwitz i jego następca Maksymilian Luttwitz i Klementyna Primovesi de Weber (majora Adolfa Klobusa).
Klobusowie przebudowali obiekt, pozbawiając go cech obronnych. Rodzina Klobusów trzymała majątek łodygowicki aż do śmierci ostatniego potomka, Ottona Klobusa, w 1942 roku.

We dworze, pod koniec wojny stacjonował sztab wojsk niemieckich. Z czasem ulokowano tu urzędy gminne, a następnie szkołę rolniczą. W połowie lat 90. XX wieku nieruchomość przeszła na własność gminy Łodygowice. Mieściła się tu biblioteka gminna, Gminny Ośrodek Kultury, galeryjka „Pod łukami” z kawiarnią oraz siedziby Światowego Związku Żołnierzy AK i Związku Nauczycielstwa Polskiego. W 2014 roku obiekt wyremntowano.

Z dawnych szczegółów architektonicznych wnętrza zachowały się dwa kamienne obramienia drzwi o profilach renesansowych. Z okresu przebudów obiektu w XIX wieku zachowały się: schodkowaty szczyt ozdobiony wnękami z maswerkami i ujęty po bokach niewielkimi wieżyczkami, balkon z balustradą wsparty na ostrołukowych arkadach, obramienia okien i bramy.

Jeżeli chodzi o fortyfikacje to zachowały się one jedynie w drobnych fragmentach, ale dobrze uwidocznione pozwalają wyobrazić sobie jak to pierwotnie wyglądało. W kątach bastionów poszerzone fragmenty wałów tworzyły platformy pod armaty. W kurtynie południowo-zachodniej, na wprost głównego wejścia do dworu mieściła się brama wjazdowa. Całość otaczała fosa zasilana w wodę z Żylicy.






Zdjęcie: Bartek361997, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons