Świątynia została ufundowana w XV stuleciu przez ród Borków. Kiedy po sejmiku trzebiatowskim (1534 r.) protestanci objęli we władanie kościół, Faustyna Bork zbudowała poza murami Łobza kaplicę dla katolików. Przez stulecia istnienia świątynia nękana była pożarami. Po jednym z nich budowla była remontowana w latach 1829-1831. Wtedy to do korpusu nawowego od zachodu została w 1831 roku dobudowana trójkondygnacyjna wieża z głazów narzutowych, w stylu neogotyckim zakończona ośmiobocznym hełmem.

Po zniszczeniach II wojny światowej budowla odbudowana została w 1949 roku dzięki osobistemu zaangażowaniu księdza proboszcza Władysława Farona. Poświęcona na potrzeby kultu katolickiego w dniu 8 października 1948 roku przez księdza Franciszka Okońskiego. W latach 1972-1974 kościół został zregotyzowany i zmodernizowany. W prezbiterium znajduje się pięć współczesnych witraży (od lewej: bł. Celestyna Faron, św. Jan Paweł II, Jezus Ukrzyżowany (nad tabernakulum), św. Faustyna, bł. ks. Michał Sopoćko) i cztery sceny biblijne w technice sgraffito (fresk). Pod oknami nawy głównej z obu jej stron widnieją freski z 1969 r. (odnowione w 2001 r.) przedstawiające sceny z Nowego Testamentu. W kościele są relikwie błogosławionej Faustyny i Jana Pawła II, który w roku 1962 był na krótko w Łobzie i nawiedził świątynię podczas spływu kajakowego. Wysoko nad łukiem tęczowym umieszczony jest średniowieczny krucyfiks, cudownie odnaleziony podczas odbudowy świątyni.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot Sławomir Milejski, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons