Klasztor został wzniesiony na planie zbliżonym do kwadratu, z kamienia i cegieł. Razem z kościołem tworzy czworokąt z wirydarzem pośrodku. Stroma skarpa od strony zachodniej oraz grube mury świadczą o tym, że w przeszłości założenie miało charakter obronny.

Kościół został gruntownie przebudowany w XIX wieku. W przeszłości kościół posiadał jedną nawę i zwrócony był w zachodnią stronę półkolistym prezbiterium. Po przebudowie został przedzielony stropem na dwie kondygnacje, z których górna mieści oddział PTTK. Wschodnia ściana była ścianą frontową kościoła. Posiada parę pilastrów toskańskich, między którymi był umieszczony portal wejściowy do świątyni.

Na parterze dawnego klasztoru znajduje się sklepienie kolebkowe z lunetami oraz wejście z sienią przelotową prowadzące m.in. na wirydarz, gdzie na środku umieszczony był grób syna Stanisława Stadnickiego zwanego Diabłem Łańcuckim.


Nowy kościół i klasztor wzniesiony został w 1657 roku przez Teodora Lubomirskiego, po spaleniu miasta przez Rakoczego. Kolejny pożar w 1820 roku wymusił przeprowadzkę Dominikanów do Dzikowa a cały kompleks został przejęty przez rząd austriacki, który umieścił w nim szpital wojskowy. Szpital funkcjonował w tym miejscu przez 100 lat. Od 1919 roku kompleks był siedzibą różnych instytucji i urzędów państwowych. W roku 1968 został przekazany w użytkowanie na okres 99 lat Oddziałowi PTTK w Łańcucie. PTTK przeprowadziło gruntowny remont i zaadaptowało obiekt na dom wycieczkowy, restaurację, koło przewodników i biuro obsługi ruchu turystycznego.






Zdjęcie: Wojciech Muła, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons