Historia życia religijnego w Łagowie łączy się z zakonem joannitów, który w 1341 roku otrzymał Łagów oraz miejscowy zamek wraz z przynależnymi do niego 23 wsiami. W XIV stuleciu szpitalnicy wznieśli w Łagowie nowy gotycki zamek, w sąsiedztwie którego w późniejszym czasie wzniesiona została świątynia, łącząca funkcję katolickiego kościoła parafialnego i zakonnego. Pierwsza wzmianka historyczna, mogąca świadczyć o prawdopodobnym istnieniu katolickiego kościoła w Łagowie pochodzi z 1451 roku, kiedy to niejaki Hans Sechlow sprzedał łagowskiemu komturowi Liboriusowi von Schliebenowi nowy ołtarz ku czci Marii Panny i Trzech Króli. Z tego samego okresu pochodzą informacje o istnieniu w sąsiedztwie zamku folwarku.

W I połowie XVI wieku na obszar diecezji lubuskiej zaczęły przenikać idee reformacyjne, które w niedługim czasie zaczęły zyskiwać poparcie lokalnych margrabiów, kapłanów i rycerzy. Joannici brandenburscy przeszli na luteranizm w 1538 roku. Rok później na czele łagowskiej komandorii stanął popierający idee reformacyjne Andreas von Schlieben Starszy. Jego panowanie kończy katolicką epokę w funkcjonowaniu komandorii w Łagowie oraz lokalnej parafii.

Z roku 1575 pochodzi informacja o pracach murarskich w przyzamkowej świątyni oraz upiększaniu jej, poprzez wykonanie dekoracji z gipsu. Obiekt istniał do 1725 roku, kiedy to z rozkazu margrabiego Christiana Ludwiga von Brandenburg-Schwedt został zastąpiony nowym budynkiem. Powodem tej decyzji było przegnicie dębowych belek podwalinowych, co może świadczyć o tym, że pierwotna świątynia była zrealizowana w technologii szachulcowej.

Nowa świątynia została wybudowana w latach 1725–1726 jako protestancka. W 1876 roku gruntownie ją przebudowano i powiększono o wieżę i nawę poprzeczną. W dniu 28 października 1945 roku, w uroczystość Chrystusa Króla, została poświęcona jako kościół rzymskokatolicki pod wezwaniem świętego Jana Chrzciciela. Początkowo był to kościół filialny Parafii Matki Bożej Różańcowej w Toporowie. Od 1 czerwca 1951 stanowi samodzielny kościół parafialny. W latach 1970–1971 obiekt był remontowany.

Budowla została wzniesiona z kamienia i cegły. Reprezentuje styl neoklasycystyczny. Obecnie jest to świątynia o jednej nawie, wybudowana na planie prostokąta, z transeptem – nawą poprzeczną (którego południowe ramię zostało przebudowane na zakrystię) i wieżą nad kruchtą. Wewnątrz świątyni mieszczą się empory, a także kilka płyt nagrobnych z drugiej połowy XVI stulecia w stylu późnego renesansu, pierwotnie znajdujących się w kaplicy zamku joannitów, między innymi komandora łagowskiego Andrzeja von Schleibena (zm. 1571) oraz jego syna, również Andrzeja, (zm. 1568). Obydwie te płyty – wykonane z piaskowca – mieszczą się obecnie w zakrystii.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Adam Biegaj, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons