Został zrujnowany w okresie potopu szwedzkiego (1655-1660). Odbudowano go w latach 1660-1674. Renowacji poddano go w 1927. W okresie II Rzeczypospolitej należał do parafii wchodzącej w skład superintendentury (diecezji) Toruń Ewangelickiego Kościoła Unijnego. Po II wojnie światowej świątynia została przejęta przez Kościół katolicki.


Jest to budowla wczesnobarokowa wzniesiona z cegły na planie prostokąta, salowa, orientowana.

W obiekcie zachowały się następujące zabytki:

chrzcielnica z ok. 1230,
kielich z 1600,
ambona z 1608,
polichromia z ośmioma malowidłami na stropie z 1694,
chór i organy z 1700,
lichtarz paschalny z 1717
ołtarz główny z 1727.






Opis skopiowano z wikipedii.