Zamek, którego ruiny dostępne są ogólnie do zwiedzania powstał w miejscu gotyckiego zamku wybudowanego w XIV wieku. Najstarsze zapiski informujące o istnieniu w tym miejscu tego typu obiektu pochodzą z 1321 roku. Zamek został zniszczony podczas wojen husyckich, po czym został odbudowany i wzmocniony. W połowie XV wieku stał się własnością synów króla czeskiego Jerzego z Podiebradów.

W latach 1522 -1532 książę ziębicki Karol Pierwszy, rozebrał częściowo pozostałe mury i zbudował zamek w stylu renesansowym. Nowa budowla zawierała w sobie pozostałości starego zamku, co zaobserwować można na południowej ścianie zrujnowanego obecnie zamku (wybrzuszenie na tej ścianie, stanowi linię murów dawnej budowli).

Po oblężeniach i zniszczeniach w następnych stuleciach został ostatecznie opuszczony w 1728 roku, a jego stan jeszcze pogorszył pożar z 1784 roku. W okresie międzywojennym na zamku funkcjonowało muzeum regionalne i schronisko turystyczne. Obecnie zamek utrzymywany i konserwowany jest jako tzw. trwała ruina. Wpisany został do rejestru zabytków w 1958 roku.


Zamek wybudowany był na planie kwadratu obronę murów prowadzić było można flankowym ostrzałem dzięki dwóm narożnym, trójkondygnacyjnym bastejom umiejscowionym po przekątnej. Pomieszczenia mieszkalne w zamku znajdowały się na wyższych kondygnacjach (lepszy dostęp światła). Szczyty murów posiadały dekoracyjną attykę, która zarazem osłaniała posterunki straży, a jej okienka były strzelnicami. Nad bramą wznosiła się wysoka wieża zakończona attyką. Obok znajdowała się wąska furtka dla pieszych. Nad wejściem znajdowały się dodatkowe stanowisko straży z otworem strzelniczym. Oprócz wieży bramnej była jeszcze mała, kolista wieżyczka po północno-wschodniej stronie murów.






Zdjęcie Paweł Onyśków, CC BY-SA 3.0 <https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0>, via Wikimedia Commons