Rynek wrocławski, według Olgierda Czernera, obejmuje cały teren placu wraz z wszystkimi elementami architektonicznymi znajdującym się na jego obszarze oraz zabudowę otaczającą plac z czterech stron. Ze względu na trudność ustalenia granic poszczególnych posesji w kolejnych okresach historycznych pojęcie rynek wrocławski obejmuje zabudowę obszaru, którego granice stanowią ulice Ofiar Oświęcimskich, Szewska, Igielna i Kiełbaśnicza. Rynek tworzy układ urbanistyczny wraz z przekątniowo przyległym placem Solnym oraz placem wokół kościoła św. Elżbiety. Do Rynku prowadzi 10 ulic – po dwie w każdym narożniku: do południowo-wschodniego narożnika ulica Świdnicka i Oławska, do północno-wschodniego Wita Stwosza i Kuźnicza, do północno-zachodniego Odrzańska i św. Mikołaja, a do narożnika południowo-zachodniego przylega plac Solny z ulicami Ruską i Gepperta. Na pierzei wschodniej dochodzi ulica Kurzy Targ, a na północnej wąska ulica Więzienna. Na pierzei południowej znajduje się Przejście św. Doroty przechodzące w Zaułek Jerzego Grotowskiego (dawna ul. św. Doroty).

Centralną część Rynku zajmuje blok śródrynkowy skręcony o 7° w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara, składający się ze Starego Ratusza, Nowego Ratusza oraz kamienic. W wewnętrznej części tretu znajdują się trzy ulice: Przejście Garncarskie, Przejście Żelaźnicze i ulica Sukiennice oraz Zaułek Jerzego Grotowskiego.

Zgodnie z bazą TERYT nazwą własną wrocławskiego rynku jest „Rynek”.


Rozplanowanie Rynku wiąże się z najwcześniejszą lokacją na lewym brzegu Odry w obrębie obecnych granic Wrocławia. Według historyka sztuki Mariana Morelowskiego w pierwszej połowie XIII wieku, zanim wytyczono obszar Rynku, znajdował się w tym miejscu budynek, w którym sprzedawano sukno. Budynek ten miał zostać wzniesiony znacznie wcześniej niż zabudowa przyrynkowa, która została wzniesiona niezgodnie z kierunkiem zabudowy tretu. Jerzy Hawrot wspomina natomiast o istniejącym pierwszym lewobrzeżnym osiedlu Wrocławia rozciągającym się wzdłuż obecnej ulicy Wita Stwosza na odcinku od kościoła św. Wojciecha do kościoła św. Marii Magdaleny. Drugi szlak w kierunku wschód–zachód prowadził przez ulicę Wita Stwosza i św. Mikołaja. Około roku 1232 książę Henryk Brodaty ulokował miasto z Rynkiem Głównym i ze znajdującymi się na nim kramami; druga lokacja miała miejsce pomiędzy rokiem 1241 a 11 marca 1242 za sprawą Bolesława Rogatki. Ostateczna regulacja prawna miała miejsce w roku 1261, gdy Henryk III oraz jego brat Władysław zastąpili stare przywileje nowymi.

Rynek został wytyczony na płaskim, plejstoceńskim ostańcu erozyjnym, gdzie jego północna granica wyznaczała krawędź wypłukaną przez wody powodziowe Odry, a granicę południową stanowiło płytkie obniżenie będące skrótem wód powodziowych. Terasa ta znajdowała się na wysokości 117 m n.p.m. i była wyniesiona o ok. 6,5 metra ponad wody Odry. Według Małgorzaty Chorowskiej plac zorientowano równoleżnikowo, zgodnie z przebiegiem szlaku handlowego Via Regia łączącego Francję, Flandrię, Nadrenię, środkowe Niemcy, południową Polskę i Ruś.


Pierwotnie rynek wrocławski został wytyczony jako plac o bokach 600 × 480 stóp, a wraz z uwzględnieniem szerokości ulic dochodzących (30 stóp szerokości każda) 660 × 540 stóp. Z biegiem kolejnych stuleci wymiary te uległy zmianom; obecnie jest to 652–658 × 540–543 stóp, czyli 204–206 × 169–170 metrów; całkowita powierzchnia 3,64 ha. Różnice w długości wynikają ze zmian w pierzejach południowej i zachodniej. Pierzeja południowa jest obecnie krótsza o trzy metry, których „brak” wiąże się z jej zachodnim odcinkiem od przejścia św. Doroty do placu Solnego: zachodnia ściana kamienicy narożnej nr 12 w przeszłości była bardziej wysunięta w stronę dzisiejszego placu Solnego. Podobna sytuacja miała miejsce przy bloku zachodnim, który jest obecnie krótszy o 2,7 m od pierwotnie wytyczonej pierzei. Dwie ostatnie, narożne, południowe parcele, na których obecnie (2021) znajduje się biurowiec Santander Bank Polska, były przynajmniej do 1550 roku niezabudowane, co mogło spowodować przesunięcie pierwotnej linii podziału parceli.

Parcele wokół rynku zostały podzielone na trzydzieści sześć równych kurii mieszczańskich: po dziesięć na pierzei północnej i południowej oraz po osiem na pierzei zachodniej i wschodniej. Każda parcela miała 60 stóp szerokości (18,78 m), a ich głębokość wynosiła 120 stóp (37,56 m) dla pierzei krótszych i 240 stóp (75 m) dla pierzei dłuższych. Jerzy Piekalski podzielił wytyczone działki na pięć stref:
Strefa I: część frontowa działki, na której wznoszono budynek, podpiwniczony lub zagłębiony w podłożu. Budynek najczęściej zajmował część działki, by z czasem zająć jej całą szerokość, ale pozostawiając przejazd lub przejście do dalszej części działki;
Strefa II: znajdowała się za domem głównym i wznoszono na niej przybudówki, kuchnie lub pomieszczenia produkcyjne, magazynowe oraz pracownie rzemieślnicze. Pomieszczenia te zwykle miały pięć do siedmiu metrów długości;
Strefa III: dotyczy budynków zatylnych pełniących funkcje gospodarcze i mieszkalne;
Strefa IV: w tej części najczęściej znajdowały się studnie i kloaki;
Strefa V: ogrodowa, rzadko występowała w centrum miasta.
Powyższy podział nie był stały, a działki i ich elementy mogły występować naprzemiennie. Paweł Konczewski wydzielił trzy uproszczone części parceli: budynek przyfrontowy, strefę zaplecza domu i strefę gospodarczo-magazynową.

Do XIX wieku parcele ulegały różnym podziałom, na mniejsze połówki, ćwiartki oraz ponownie się łączyły. Ostatecznie uformowało się sześćdziesiąt posesji, z czego pięć ma obecnie podwójną numerację. Bloki południowe i północne początkowo nie były przecięte przejściami. Przebicie z ulicy Więziennej nastąpiło prawdopodobnie w XIII wieku, a przejście prowadzące do ówczesnej ulicy Szubienicznej (późniejsza św. Doroty, a obecnie Zaułek Jerzego Grotowskiego) zostało wytyczone w połowie XIV wieku. Podobnie było z przecinającą dziś pierzeję wschodnią ulicą Kurzy Targ. W pierwszych dekadach XIII wieku znajdowały się tu drewniane budynki, a sama ulica Kurzy Targ została wytyczona w latach 50. XIII wieku, jako łącznik Rynku z kościołem św. Marii Magdaleny. Roland Mruczek wyznaczył górną granicę wytyczenia tej ulicy na rok 1481, czyli według daty wzniesienia kamienicy nr 5 przy Kurzym Targu. Pomiędzy kamienicą Rynek 4 a Rynek 5 również istniało pierwotnie przejście obecnie zabudowane.

W 1995 roku przeprowadzono gruntowny remont posadzki rynkowej. Dzięki tym pracom odkryto fundamenty dawnej Wielkiej Wagi, odkryto pierwotny poziom Rynku oraz fundamenty średniowiecznych sukiennic i kramów. Autorem projektu byli Róża i Tomasz Myczkowscy.


Od chwili wytyczenia Rynku stanowi on centrum handlowe, kulturalne i społeczne miasta. W jego obrębie lokalizowały się nie tylko rezydencje i mieszkania patrycjuszy wrocławskich i najbardziej wpływowych przedstawicieli społeczności miejskiej, ale również było to miejsce spotkań wszystkich grup społecznych, a z czasem na rynku pojawiali się ubożsi i biedniejsi mieszkańcy zajmujący różne pomieszczenia bloku śródrynkowego.

Swoje funkcje komunikacyjne, administracyjne i sądowe Rynek zaczął pełnić dopiero po zniesieniu odrębności prawnej Nowego Miasta. Do końca XIII wieku określenie forum stosowano zarówno do Rynku, jak i do Nowego Targu. Dopiero od 1327 roku zaczęto odróżniać stary targ, czyli Rynek (aldin Markt) od Nowego Targu (nuvin Targ). W 1350 roku po raz pierwszy pojawiła się nazwa ring, co, jak konstatuje Olgierd Czerner, może być oznaką „ukończenia zabudowań tretu i powstanie pierścienia placów na obwodzie placu targowego. Nobilitacją Rynku było rozpoczęcie w XIII wieku budowy w jego centralnej części ratusza.

Pierwsze wzmianki o budowie nowego ratusza pochodzą z 1299 i 1301 roku. W tym okresie istniała już dwunawowa hala, zwana domem kupieckim, która była dołączona do dwukondygnacyjnego budynku (consistorium) z wieżą po zachodniej stronie wzniesioną z kamienia i cegły w wątku gotyckim, gdzie organizowano spotkania ogólnego zgromadzenia mieszczan (generali iudicum). Po 1328 roku do hali od strony południowo-wschodniej dobudowano kolejny budynek mieszczący Izbę Rady i Ławy. W latach 1343–1357 zbudowano na placu sądowym jednofilarową Izbę Sądową, przylegającą od południa do budynku rady, a od wschodu do consistorium. Wejście do niej znajdowało się od strony wschodniej. W 1354 roku podwyższono wieżę, a w latach 1356–1357 przebudowano piwnice winne. W 1358 roku nad salą Sądową zbudowano salę Książęcą. Sala była nakryta stropem drewnianym, a następnie sklepiona, z wykuszem, w którym znajdowała się kaplica pod wezwaniem św. św. Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty z relikwiarzem św. Doroty, patronki Wrocławia.

W kolejnych stuleciach ratusz był kilkakrotnie przebudowywany i rozbudowywany: m.in. od końca XIV wieku do 1504 roku; w 1428 roku dobudowano Izbę Kancelarii Rady, w 1559 wieżę ratusza kolejny raz podwyższono i nakryto do dziś istniejącym hełmem. Do XIX wieku ratusz był siedzibą wszystkich urzędników miejskich; pomieszczenia były dzielone na małe gabinety. W 1853 roku ogłoszona została nowa ordynacja miejska i rozpoczęto proces wykwaterowania urzędników. Ratusz został dostrzeżony jako zabytek, a dzięki architektowi Karlowi Lüdecke oraz konserwatorom Alwinowi Schultzowi i Hermanowi Luchsowi rozpoczęto prace przywracające pierwotny wygląd wnętrz. W tym właśnie okresie ratusz zyskał neogotyckie elementy dekoracyjne, a w latach 1890–1891 na elewacji południowej ustawiono dwanaście posągów prominentnych członków rady miejskiej oraz Richarda Plüddemanna i Karla Lüdeckego. Ich autorem był Oscar Rassau i Christian Behrens. Pod koniec lat 30. XX wieku Rudolf Stein usunął niektóre XIX-wieczne elementy wystroju, a w ich miejsce wprowadził inne wywodzące się ze stylu art déco. W tym samym okresie powstała nowa klatka schodowa.

W południowej części ratusza znajduje się sklepione wejście do jednego z najstarszych czynnych lokali gastronomicznych w Europie, Piwnicy Świdnickiej. Najstarsza wzmianka o lokalu pochodzi z 1303 roku. Karczma była najpopularniejszym wyszynkiem; od 1332 roku sprzedawano w niej jęczmienne piwo pochodzące głównie z browaru mieszczącego się na tyłach kamienicy „Pod Złotym Dzbanem” znajdującej się naprzeciwko karczmy. Z browaru do Piwnicy Świdnickiej od 1519 roku, podziemnym tunelem, dostarczano beczki z piwem.


Rynek stanowił jedno z niewielu dozwolonych miejsc handlu detalicznego na terenie miasta, wzniesiono na nim trzy duże budynki handlowe: dom kupców (sukiennice – niem. Kaufhaus), smatruz (w którym handlowano pieczywem oraz obuwiem, Schmetterhaus), a także Dom Płócieników (Leinwandhaus) mieszczący też Małą Wagę, ponadto rzędy Kramów Bogatych i Kramów Płócienników oraz Dom Wielkiej Wagi.

Najstarszy w tym zespole, powstały jeszcze przed najazdem mongolskim, jest Dom Kupców wzmiankowany w dokumencie, pouczeniu prawnym Magdeburga skierowanym do księcia Henryka Brodatego. W budynku znajdowało się czterdzieści izb kupieckich, w których handlowano i krojono sukno, od czego budynek nazywano również Domem Sukna lub Domem Odzieży. Dwunawowa hala miała długość około 100 m, do której od północnej strony przylegało po 21 komór, a od południowej 19, nieposiadających okien i połączonych z halą jedynie drzwiami. Przejście między kramami wynosiło trzynaście metrów. Wejścia do Domu Kupców znajdowały się po wschodniej i zachodniej stronie; istniało również przejście poprzeczne przechodzące przez wszystkie pomieszczenia tretu. Dwie komory po stronie południowej, przy wschodnim wejściu służyły celom administracyjnym. Znajdowały się w nich krajalnia sukna i Urząd Cła. W 1515 roku krajalnia została przeniesiona do skrajnej komory szeregu południowego sukiennic, a następnie do małego budyneczku przy wschodniej elewacji. W 1574 roku, tam gdzie znajdowała się krajalnia, umieszczono Urząd Cła. Budynek miał wymiary 8,4 × 9,8 m.

W 1549 roku nad Sukiennicami ustawiono piaskowcowe filary podtrzymujące dach. Poszczególne kramy, przekształcone z czasem w trzykondygnacyjne kamienice, jeszcze w 1821 roku zachowały stare godła, od których niektóre z dzisiejszych kamienic obecnie noszą swoje nazwy, np.: „Pod Błogosławionym Jakubem”, „Pod Złotym Jabłkiem”, widoczne w dekoracji rzeźb.

Po zniesieniu przywilejów handlowych sukiennice zajmujące centrum Rynku stały się zbędne, zostały zatem w latach 1821–1824 (1820–1825) rozebrane i zastąpione klasycystycznymi kamienicami; wzniesiono dziewięć kamienic po stronie północnej i pięć po stronie południowej według koncepcji Lanhansa i projektu Heinricha Ferdinanda Tschecha i Johanna Gottfrieda Tschockiego. Domy miały różną szerokość wynikającą z wielkości wcześniejszych poszczególnych kramów. Nowe kamienice miały trzy kondygnacje o tej samej wysokości i pokryte zostały dwuspadowym dachem. Elewacja na wysokości parteru, w których znajdowały się sklepy, była boniowana, a witryny miały kształt arkad. Parter od wyższych kondygnacji oddzielał wydatny gzyms. Pomiędzy kamienicami wytyczono ulicę Św. Elżbiety (obecnie ul. Sukiennice).

Podczas działań wojennych w 1945 roku, zupełnemu zniszczeniu uległy kamienice nr 5, 6, 7, i 8. Po roku 1960 przeprowadzono pierwsze remonty pozostałych kamienic nr 1–4.


Na północ od Sukiennic znajdowały się Kramy Bogate. Były to stanowiska handlowe ułożone w dwa rzędy, a pomiędzy nimi znajdowało się przejście obecnie znane jako Przejście Żelaźnicze i przecinało je przejście prowadzące z północy na południe. Pierwsze wzmianki na temat tych kramów pochodzą z 1242 roku, a z dokumentu z 10 czerwca 1266 wynika, że książę Henryk III odsprzedał ogrodzony teren przekupniów mający 47 i 1/2 kramów mieszczanom. Pierwotnie były to drewniane kramy, a dopiero po 1373 roku z nakazu Rady zastąpiono je budowlami murowanymi z cegły i gliny i pokrytymi dachówką.

Kramy Bogate oferowały kupującym głównie wyroby metalowe, m.in.: sztaby żelaza o wadze mniejszej niż cetnar, kosy, ostrza oraz miedź, ołów, cynę, stal, ałun, kamień winny, weneckie mydło, olej drzewny, wosk, kminek cukier, ryż, migdały, rodzynki, anyż, figi, pieprz, imbir, gałkę muszkatołową, goździki, cynamon, szafran. W drugiej połowie XV wieku lub już pierwszej połowie kramy zaczęto trzykrotnie nadbudowywać, a w pierwszej połowie XVI wieku kramy przekształcone w kamienice zaczęto łączyć z kramami znajdującymi się po stronie Przejścia Garncarskiego. Z tego okresu pochodzi portal z datą „1541” w budynku nr 10.


W kolejnym pasie równoległym znajdowały się Kramy Płócienników. Trzydzieści osiem stanowisk przylegało do południowej ściany smatruza i do północnej ściany Kramów Bogatych; rozdzielało je Przejście Postrzygaczy Płótna. Najwcześniejsze dokumenty, które wspominały o kramach, pochodzą z 1299, 1303 i 1304 roku. W tym miejscu można było zakupić płótno surowe, wzorzyste i białe. Kramy miały formę bud, nakrytych pulpitowym dachem wysuniętym w stronę przejścia. Kramy stały po obu stronach przejścia i sięgały od południa do Kramów Bogatych, a od północy do smartuza. W średniowieczu w ich miejsce powstało Przejście Garncarskie, gdzie handlowano naczyniami kuchennymi i wiklinowymi koszami. Przez długi czas przejście nie miało swojej nazwy, a nazwę Kramy Garncarskie nadano w 1868 roku. Jej zabudowa pochodzi głównie z XIX wieku, z wyjątkiem zabytkowych kamienic nr 6, 8, 10, 12 w zachodniej jego części, wzniesionych w okresie renesansu. Budynki znajdujące się w południowej części Przejścia Garncarskiego zostały rozebrane na początku XX wieku, a w ich miejsce, jak i w miejsce kamienic nr 25–27 stojących przy wschodniej pierzei tretu wzniesiono dom handlowy Juliusa Henela.

Podczas działań wojennych w 1945 roku budynki stojące przy wschodniej części Przejścia uległy zniszczeniu, a następnie zostały rozebrane. W rezultacie w tym miejscu przejście zostało poszerzone. Po 1960 lub w 1965 roku pozostałe budynki nr 6–8–10 zostały wyremontowane.

W północnej część dzisiejszego tretu, od 1273 roku, czyli od nadania przywileju przez Henryka IV, znajdowały się trzydzieści dwa stragany z pieczywem oraz stragany sprzedające obuwie. Stragany te tworzyły tzw. smatruz, po raz pierwszy wymieniony w dokumentach źródłowych w roku 1477. Pierwotnie była to drewniana konstrukcja, a od 1300 roku murowana. Budynek był podłużną halą stojącą równolegle, w odległości osiemnastu metrów od Kramów Bogatych i podzielony na dwie części: część wschodnia miała ok. 11 metrów szerokości i 33 metry długości, a część zachodnia miała 12 metrów szerokości i 68,5 metra długości. Obie części oddzielał mur z dwoma przejściami, a na dwóch przeciwległych końcach znajdowały się po dwa wejścia. Dodatkowe wejście do smatruza znajdowało się w części północnej w miejscu, gdzie dziś znajduje się portal w kamienicy Rynek-Ratusz 7-9. W osi smatruza ustawione były słupy podtrzymujące sosręb, a ten poprzeczne belki stropowe. Piętro smatruza było dwutraktowe, a wejście na nie znajdowało się od zachodniej stronie i prawdopodobnie od strony wschodniej i południowej; do 1320 roku na piętrze sprzedawano wełnę od czego funkcjonowała również nazwa „Dom Wełny”. Cały budynek był zwieńczony stromym dwuspadowym dachem zakończonym szczytami. Ławy szewskie zajmowały część wschodnią i środkową, ławy z pieczywem część zachodnią. W 1613 roku smatruz został przebudowany i dodano do niego ławy dla kuśnierzy. W zachodniej, końcowej części smatruza znajdowały pomieszczenia Urzędu Szrotu przeznaczone dla „szrotowników”, czyli osób zajmujących się wyładunkiem beczek z winem lub śledziami. W południowo-zachodnim narożniku znajdował się natomiast Urząd Chmielu, kontrolujący handel chmielem.

Linię północną tretu stanowiły pierwotnie drewniane kramy siodlarzy (wspomniane po raz pierwszy w roku 1410), rymarzy (wspomniane w 1464) i pasamoników. Od nich północna strona tretu nazywana była Stroną Rymarzy (w późniejszych latach Stroną Złotników). Większość obecnych kamienic znajdujących się w północnej pierzei tretu ma rodowód sięgający XV–XVII wieku. Pierwotnie były to parterowe drewniane kramy, a następnie piętrowe murowane pomieszczenia mieszkalne przylegające do dwukondygnacyjnej murowanej ściany północnej smatruza. Z biegiem kolejnych lat pomieszczenia przekształcono w wielopiętrowe kamienice. Linia zabudowy kramów murowanych na działkach od numeru 17–23 znajdowała się ponad sześć metrów przed smatruzem. Po 1824 roku, kiedy to zlikwidowano smatruzy, właściciele kamienic z tej strony tretu wykupili od miasta za kwotę 21 000 talarów te tereny i przedłużyli swoje budynki na południe. Zachowane z tego okresu zabudowania mają cechy architektury późnoklasycystycznej.

Podczas działań wojennych w 1945 roku, domy przy tej części tretu zostały w znacznym stopniu uszkodzone; zupełnie zniszczeniu uległa kamienica nr 7, 13 i 14, a wypaleniu uległy kamienice nr 20/21, 22, 23 oraz narożny budynek nr 24. Od strony wschodniej kamienice n 25,26 i 27 zostały wypalone i częściowo zburzone. Pierwsze plany odbudowy i renowacji kamienic zostały opracowane we wrocławskiej Pracowni Konserwacji Zabytków pod kierownictwem Edmunda Małachowicza. Plany te nie zostały zrealizowane. Kolejne plany powstały w latach 1955–1959 w Miasto-projekcie-Wrocław pod kierownictwem Stanisława Koziczuka, przy czym autorami poszczególnych kamienic byli architekci Jadwiga Grabowska-Hawrylak (kamienice nr 7, 8), Stefan Müller (kamienice nr 9, 20, 21, 22), Anna Fus-Zaorska (kamienice nr 13, 14), Stanisław Koziczuk (kamienice nr 15, 16, 17, 18, 19). Projekt został zrealizowany w latach 1957–1959. Pod koniec 1953 roku zapadła decyzja, by kamienice nr 23–26 przeznaczyć na siedzibę Związku Literatów Polskich, Związku Polskich Artystów Plastyków i Stowarzyszenia Architektów Polskich. Do tego celu należało przebudować (obniżyć) zachowane konstrukcje kamienic nr 25 i 27 do poziomu kamienic 23 i 24. Dom Związków Twórczych powstawał w latach 1956–1959.

W 1273 roku Henryk IV nadał mieszczanom wrocławskim prawo wagi i prawo szrotu, czyli nakaz ważenia wszelkich towarów przed zapłatą na miejskich wagach. W tym celu wybudowano Małą i Wielką Wagę. Mała Waga służyła do ważenia towarów o ciężarze nie większym od 10 cetnarów. Budynek w którym znajdowała się waga został wzniesiony w latach 1521–1522 i znajdował się u wylotu zachodniego przejścia Kramów Bogatych. Nad pomieszczeniem z wagą i przejściami zachodnimi wzniesiono dwie dodatkowe izby będące salami wyszynku dla szlachty, kupców i mieszczan. W późniejszych latach owe sale służyły kupcom jako miejsce zebrań i giełdę, a cały budynek przybrał formę trzykondygnacyjnego gmachu czworokątnego o długości 30,6 metra i szerokości 10,5 metra, nakrytego wysokim, dwuspadowym dachem. Od północy graniczył z przejściem do Kramów Bogatych, a od południa z przejściem do Sukiennic.

Przed zachodnim wejściem do Sukiennic, w XIV wieku wzniesiono początkowo drewniany, a później murowany budynek Wielkiej Wagi. Po raz pierwszy była wspomniana w dokumentach pisanych od 1273 roku do początków XIV wieku jako pensa plumbi lub blywage; od roku 1332 wzmiankowana już jako woghus (ważnica); występuje również na planie miasta z roku 1562. Od niego swoją nazwę wzięła zachodnia pierzeja Rynku – „Przy Budce” lub „Przy Wadze”. W 1571 roku wzniesiono nowy budynek Wielkiej Wagi, na planie kwadratu o boku 7,20 metra, a w 1769 od wschodniej strony dostawiono drewniany budynek dla wagowego – od 1801 był to budynek murowany. Wielka Waga służyła do ważenia towarów powyżej dziesięciu cetnarów. W 1846 roku rozebrano Wielką Wagę, wznosząc pomnik konny Fryderyka II autorstwa Augusta Kissa.

W 1540 roku w narożniku pomiędzy budynkiem z małą wagą i giełdą a Sukiennicami wzniesiono trzykondygnacyjny budynek Urzędu Wagi o długości 20,4 metra i szerokości 13,8 metra oraz zwieńczony dwoma równoległymi dachami zakończonymi od południowej strony szczytami. Budynek ten mieścił w przyziemiu Urząd Wagi, Urząd Szrotu i Urząd Chmielu oraz urząd nadzorujący handel rybami (Urząd Rybny). 2 maja 1657 roku, dekretem Rady Miejskiej oba sąsiadujące ze sobą budynki zamieniono na Dom Płócienników. Powodem tych zmian było przeniesienie giełdy na plac Solny. Odtąd w budynku handlowano płótnem, a na parterze pomiędzy dwoma zachodnimi przejściami do Sukiennic znajdowały się pomieszczenia Urzędu Szrotu. W roku 1690 do celów handlowych zaadaptowano strych, a od zachodu wymurowano trzy barokowe lukarny. W 1859 roku Dom Płócienników został zburzony, a w latach 1860–1864 w jego miejsce wzniesiono Dom Miejski zwany następnie Nowym Ratuszem.

Przy wieży ratusza od strony północno-zachodniej znajdował się budynek topni kruszców, gdzie przetapiano, oczyszczano i odciskano próby monet kruszcowych. Najstarsze źródła wspominające o tym budynku pochodzą z 1299 roku, a na podstawie dokumentu z 1423 roku można w przybliżeniu ustalić jego położenie. Dzięki wykopaliskom archeologicznym wykonanym w 1997 roku odkryto fundamenty topni: jej ściana wschodnia była przedłużeniem na północ zachodniej ściany wieży, a południowa odchodziła na zachód od środka elewacji wieży. Budynek był wzniesiony na planie trapezu; wnętrze budynku miały wymiar 5,1 m z północy na południe, 2,4 m wzdłuż ściany południowej i 3,8 m wzdłuż ściany północnej. Na podstawie rysunku autorstwa Friedricha Bernharda Wernera można przypuszczać, że budynek był jednopiętrowy i nakryty dwoma równoległymi dachami od zachodu zamkniętymi renesansowymi szczytami z pilastrami i esownicami. Podobne szczyty znajdowały się na parterowym przedsionku dobudowanym od południowej strony.

W roku 1859 rozebrano Małą Wagę, Dom Płócienników i Urząd Chmielny aby zrobić miejsce dla Nowego Ratusza projektu Augusta Stülera. W latach 1860–1863 wzniesiono nowy, trzykondygnacyjny budynek. Jego zachodnia elewacja miała 70 metrów długości i przerwana była w przyziemiu trzema prześwitami. Pierwszy od południa prowadził na ul. Sukiennice, środkowy, mniejszy prowadził do Przejścia Żelaźniczego. Nad wejściem umieszczona była głowa św. Jana na półmisku przeniesiona znad wejścia do Małej Wagi. Po północnej stronie znajdował się wysoki prześwit prowadzący do Przejścia Garncarskiego.

W 1745 roku, w południowo-zachodnim narożniku ratusza, gdzie znajdował się Targ Rybny, został wzniesiony odwach dla żołnierzy pruskich. Pierwotnie była to budowla drewniana, a w latach 1788–1789 wzniesiono budynek murowany według projektu Carla Langhausa. Budynek został wzniesiony na planie w kształcie litery „U”. Od strony zachodniej znajdowało się wejście główne oraz podcienie wsparte na filarach. W 1793 roku plac przed odwachem ogrodzono słupkami połączonymi łańcuchem, a wzdłuż ogrodzenia posadzono topole włoskie. Odwach został rozebrany w 1861 roku, a w jego miejsce postawiono pomnik Fryderyka Wilhelma III. Po 1945 roku pomnik został usunięty, a w jego miejsce urządzono kwadratowy skwerek na którym w 1948 roku posadzono drzewko przyjaźni polsko-czechosłowackiej, a pomiędzy skwerem a ratuszem ustawiono pomnik Aleksandra Fredry.

Pomniki:
Pomnik konny Fryderyka II zaprojektowany przez Augusta Kissa;
Pomnik Fryderyka Wilhelma III zaprojektowany przez Augusta Kissa;
Pomnik Aleksandra Fredry autorstwa architekta i rzeźbiarza Leonarda Marconiego. W 1956 roku, w miejscu usuniętego pomnika Fryderyka Wilhelma III, ustawiono pomnik Aleksandra Fredry. Pomnik powstał w 1897 roku na zlecenie Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie. Pomnik ustawiony był na wysokim na dwa metry piaskowym cokole, pokrytym z trzech stron inskrypcjami. Postać poety ukazana w pozycji siedzącej w czamarze, została odlana z brązu. W lewej ręce ręku dzierży rulon z papieru, a w prawej gęsie pióro. Pomnik stał we Lwowie do 1946 roku, wtedy został przewieziony do Warszawy i umieszczony w parku Wilanowskim. W 1956 roku pomnik przeniesiono do Wrocławia, a 15 lipca, w 80. rocznicę śmieci poety, dokonano oficjalnego odsłonięcia. Od tego czasu pomnik jest ulubionym miejscem spotkań wrocławian.

Zanim wybudowano pierwsze budynki ratusza, sądy odbywały się pod gołym niebem, na wybrukowanym w początku XIV wieku placu, wydzielonym rowem i płotem z plecionki. Pod koniec XIV wieku w ratuszu wybudowano Salę Wójtowską, a plac został zlikwidowany. W jego miejscu ustawiono, początkowo drewniany, a następnie kamienny pręgierz. 10-metrowy, piaskowcowy pręgierz ustawiony został w 1492 roku. Był to czworokątny słup umieszczony na trzech, a później na dwóch cokołach, podtrzymujący pięcioboczną ażurową gotycką latarnię zakończoną również ażurowym ostrosłupem, którego krawędzie ozdobione były pełzanką. U szczytu znajdował się kwiaton, na którym ustawiona była rzeźba przedstawiająca postać kata lub Rolanda. W dolnej części znajdowały się pierścienie, do których przywiązywano skazanego. Pręgierz został wykonany w warsztacie kamieniarskim Gauskego i Preusse’a. Przy pręgierzu wykonywano karę chłosty, ale również wylewano fałszywe wino lub wystawiano na widok publiczny obcięte złoczyńcom dłonie.

W 1848 roku z pręgierza usunięto łańcuchy i obręcze, tzw. kuny. Na przestrzeni wieków pręgierz ulegał różnym uszkodzeniom; najpoważniej w 1945 roku, co doprowadziło 12 kwietnia 1947 roku do jego rozebrania. Podczas usuwania resztek pręgierza znaleziono dokument sporządzony przez konserwatorów w 1925 roku, w którym wymieniono wszystkie pozostałe prace remontowe. Jego rekonstrukcji dokonano opierając się na szkicach, zdjęciach oraz na dokumentacji z 1925 roku. Oficjalne odsłonięcie zrekonstruowanego pręgierza nastąpiło 30 grudnia 1985 roku.

Po zachodniej stronie ratusza, przed kamienicą nr 19 znajdowała się w XVI wieku szubienica. Jej pozostałości zostały odkryte w 1745 roku podczas budowy odwachu. Szubienica, poprzeczna belka podparta z dwóch końców słupkami, stała na czworobocznej podstawie, na której znajdowała się data „1515”. Egzekucje ściągały tłumy mieszkańców na wrocławski rynek.

Obok szubienicy na Targu Rybnym znajdowała się tak zwana „buda wariatów”, która powstała 14 listopada 1575 roku. Buda była w rzeczywistości ośmioboczną klatką wykutą z żelaza i przykrytą miedzianym hełmem. W klatce zamykano wszystkich, którzy zakłócali ciszę nocną, pijaków i ulicznice. Szubienica i buda zostały usunięte w 1745 roku podczas rozpoczętych prac przy wznoszeniu odwachu dla pruskich żołnierzy.

W północno-wschodnim narożniku bloku śródrynkowego, w XIII wieku znajdował się budynek o nieokreślonej roli. Jego szczątki zostały odkryte podczas prac prowadzonych na wrocławskim Rynku w latach 1995–1997. Budynek był wzniesiony w konstrukcji szkieletowej, a jego ściany były wypełnione dranicami. Długość budynku wynosiła ok. 8,2 metra, a szerokość 5,6 metra, co dawało ok. 40 m² powierzchni. Pod koniec XIX wieku w tym samym miejscu wzniesiono murowany szalet funkcjonujący do 1945 roku.

Pod koniec lat dwudziestych XX wieku, wobec rozwijającego się przemysłu motoryzacyjnego, narodził się pomysł ustawienia na wrocławskim rynku, początkowo w północnej części placu Gołębiego, stacji benzynowej. W pierwszym rozpisanym konkursie architektonicznym brał udział m.in. architekt Alfred Hinderlich, który zaprojektował stację wpisującą się w architekturę północnej fasady bloku śródrynkowego, z sześcioma dystrybutorami zadaszonymi dachem wspartym na trzech kolumnach i z dwoma sklepami i pomieszczeniami administracyjnymi. Pierwszy konkurs nie został rozstrzygnięty. W 1930 roku rozpoczęto budowę po południowej części placu, naprzeciwko kamienicy nr 13. Projektantem budynku był Ludwig Moshamer. Budynek stacji był skromniejszy od tego z projektu Hinderlicha, miał wymiary 6 na 4 metry, dwa stanowiska zadaszone skośnym dachem wspartym na dwóch słupach i mały punkt sprzedaży gazet. Stacja należała do koncernu „OLEX Deutsche Benzin und Petroleum”. Stacja przetrwała działania wojenne w 1945 roku, a pieczę nad nią przejęła Polska Centrala Produktów Naftowych. W 1967 roku przeprowadzono remont budynku, w ramach którego m.in. usunięto marblitowe płytki z elewacji i wymalowano stację w biało-niebieskie barwy CPN. 27 lipca 1973 roku uchwalono decyzję o rozbiórce – rok później budynek stacji został rozebrany, a podziemne zbiorniki paliwa zasypane piaskiem.

Pierwsze latarnie we Wrocławiu, a w tym i w Rynku, pojawiły się w XVIII wieku. W 1828 roku ustawiono latarnie z oświetleniem na olej parafinowy, a w 1846 roku zastąpiono je latarniami gazowymi. W tym celu pod powierzchnią Rynku ułożono sieć zasilającą i ustawiono odpowiednie rury. W 1888 roku na rynku pojawił się pierwsze latarnie elektryczne, a ich wygląd zmieniał się z upływem kolejnych lat. Po II wojnie światowej na Rynku znajdowały się wysokie żelbetonowe słupy, na których umieszczono rtęciowe lampy.

W 2001 roku w zachodniej części Rynku została postawiona granitowa fontanna autorstwa Alojzego Gryta. Fontanna ma formę prostokątnego basenu z wzniesionymi pośrodku głazów granitowych pionowo osadzonych szklanych płyt.

W 1946 roku, przed wschodnią stroną ratusza, obok pręgierza został postawiony kiosk z gazetami należący do wydawnictwa „Wiedza” związanego z PPS; po 1948 roku był to już kiosk „Książka i Wiedza”. Kiosk został rozebrany w 1962 roku.

Pierwotna zabudowa pierzei Rynku była drewniana, często o konstrukcji szkieletowej i nie zajmowała całej szerokości parceli. Pierwsze budowle drewniane zostały wzniesione na działkach oznaczonych numerami od 5 do 7 przy czym dom na działce nr 6 uznaje się za najstarszy. Ściany tych budynków tworzyły najczęściej żerdzie lub plecionka obustronnie wylepione gliną. Budynki o powierzchni większej niż 30 m² wyposażone były w podłogi drewniane lub gliniane klepiska.

Murowane konstrukcje pojawiły się od połowy XIII wieku, a jako pierwsze wzniesiono je na działkach nr 8, 17, 24 i 52, przy czym kamienice nr 17 i 24 były wzniesione na planie czworoboku zwróconym krótszym bokiem do pierzei rynku. Dom nr 17 datowany jest prawdopodobnie na drugą ćwierć XIII wieku. Był to budynek z jednoprzestrzennym pomieszczeniem wspartym na dwóch kolumnach i przykryty sześcioma przęsłami krzyżowego sklepienia. Pozostałe dwa budynki nr 8 i 52 miały dwa pomieszczenia przykryte stropem przy czym drugie pomieszczenie było o 1/3 mniejsze od pierwszego i sklepione. Te dwie kamienice powstały w drugiej połowie XIII wieku. Na działce nr 6 i 12 wzniesiono pierwsze budynki szachulcowe i ceglane. Rozbudowa pozostałych działek i wznoszonych na nich budynków nastąpiła w XIV i XV wieku. Najwolniej zabudowywana była pierzeja północna, gdzie do XIV wieku zachowały jeszcze pojedyncze posesje zajmujące pierwotną szerokość 60 stóp. Kamienice wzniesione w XIII wieku były zróżnicowane pod względem powierzchni; miały od 50 do 20 m², a wynikało to z testamentowych podziałów posesji.

Domy murowane były najczęściej dwu-, rzadziej trzykondygnacyjne, a ich przyziemia były posadowione w gruncie na głębokości od ok. 0,6 do 1 metra (a maksymalnie do 1/3 swej wysokości), by już pod koniec XIII wieku były całkowicie pogrążone w ziemi. Wówczas takie pomieszczenia przykrywano sklepieniami. Pierwsze kondygnacje miały zazwyczaj od 2,6 do 3,2 metra wysokości i były to ogrzewane pomieszczenia mieszkalne. W niektórych domach drugie kondygnacje miały do 4,5 metra wysokości, co mogło świadczyć o ich reprezentacyjnym przeznaczeniu lub magazynowym. Pomieszczenia na pierwszych kondygnacjach były oświetlane przez okna szczelinowe, a wyższe kondygnacje oświetlały większe okna jedno- lub dwustronnie rozglifione, nakryte łękami półkolistymi lub zaostrzonymi oraz okulusy. Fasady pierwszych kamienic składały się z niezależnych od siebie kompozycyjnie części podzielonych fryzem płycinowym lub gzymsem. W budynkach jednopasmowych wejście znajdowało się na skraju elewacji i prowadziło najczęściej do sieni, w kamienicach dwupasmowych znajdowały się dwa wejścia obok siebie przy jednej ze ścian bocznych. Parterowa część fasady miała najczęściej kompozycję horyzontalną z wyraźnym podziałem okiennym i z imitującymi je blendami.

Poddasza z wysokimi dachami przeważnie spełniały funkcje magazynowe. Pomiędzy kondygnacjami znajdowały się drewniane stropy, a nad parterem występowały sklepienia. Wejście do budynku znajdowało się zarówno od strony frontowej, jak i tylnej, przy czym wejście na wyższe kondygnacje znajdowało się z tyłu budynku i najczęściej były to dostawiane schody drewniane. Dotychczas odkryto 23 takich kamienic znajdujących się na 17 kuriach lokacyjnych. Budynki te, w wyniku podziałów testamentowych i wykupów czynszowych, były następnie dzielone na połówki, ćwiartki, tercje lub ponownie łączone w większe posesje. Największa aktywność wznoszenia nowych domów miała miejsce na zachodniej pierzei, gdzie już pod koniec XIII wieku istniała zwarta zabudowa kamienic. Większość pierwszych kamienic była ustawiona szczytem do linii pierzei i miała różne długości ścian bocznych. Kamienice były zarówno jednoprzestrzenne na każdej kondygnacji (np. Rynek nr 4, 6, północy dom nr 8, oraz 12, 17, 24, 26, 33, 41, 43, 59), jak i dwutraktowe oraz dwuskrzydłowe (Rynek 4, 6, 12 i 24), a także dwudzielne (Rynek 8) i trójdzielne (Rynek 3). Na działkach numer Rynek 5, 7, 22/23, 48/49, 52, 60 znajdowały się kamienice o układzie kalenicowym.

Pod koniec XIII wieku budynki na działkach nr 7, 22/23 zostały powiększone o tylne skrzydła, a kamienica 48/49 została podzielona na dwa domy jednoprzestrzenne i dwuskrzydłowe. Niektóre kamienice miały więcej niż jedno wejście w ścianie frontowej: kamienica Rynek 60 miała dwa wejścia, Rynek 48/49 trzy wejścia przed podziałem, a Rynek 7 cztery wejścia. Narożna kamienica nr 41 miała jedno wejście od strony Rynku, ale siedem wejść od strony ulicy Wita Stwosza. Kamienice te najczęściej były podzielone wewnątrz drewnianymi przepierzeniami. Niektóre kamienice XIII-wieczne były pokryte polichromią architektoniczną złożoną z dwóch powłok malarskich tj. z czerwonego tła i pomalowanych na biało spoin. Pod koniec XIII wieku elewacje frontowe niektórych kamienic mogły być pokryte polichromią architektoniczną złożoną z dwóch powłok malarskich, czerwonego tła i pomalowanych na biało spoin.

Kamienice wznoszone w XIII wieku należały do przedstawicieli zamożniejszych grup zawodowych mieszczan. Grupy te skupiały się w czterech kwartałach powiązanych z rynkiem. Południową i zachodnią pierzeję Rynku, ulicę Ofiar Oświęcimskich i Kiełbaśniczą zajmowali mieszczanie trudniący się kupiectwem, a domy znajdujące się przy ul. Kotlarskiej należały do kramarzy bogatych. Pierwszy odcinek ulicy Wita Stwosza, zwany w średniowieczu Między Złotnikami zamieszkiwali przedstawiciele tego zawodu; okolice ulicy Kuźniczej skupiały wyrobników broni. Najbardziej okazałe kamienice należały do patrycjatu – byli oni właścicielami dwudziestu pięciu kamienic w pierzei zachodniej i południowej oraz dziewięciu w pierze północnej i tyleż samo w pierzei wschodniej i na Kurzym Targu.

Powierzchnię Rynku stanowił bruk, a przed północnym i wschodnim blokiem układano drewniane deski (dyle). Pod koniec XIII wieku, wskutek nakładania się warstw odpadów, piasku i gruzu, poziom Rynku podniósł się o prawie dwa metry. Z tego też powodu przed kamienicami zaczęto budować murowane przedproża. Pierwsze takie konstrukcje powstały w trzeciej ćwiartce XIII wieku. Przedproża zabierały dodatkowo około czterech metrów przestrzeni rynku. Najczęściej były wysuniętymi pomieszczeniami o wysokości dochodzących do pierwszej kondygnacji i wystawały ponad poziom terenu o kilkadziesiąt centymetrów. Ściany boczne i ściany frontowe zostały wzniesione z cegły w wątku dwuwózkowym lub nieregularnym i złożone były z filarów, których łęki spoczywały na podporach środkowych i z arkadii. Niektóre z nich były pokryte powłoką malarską złożoną z czerwonego tła i na biało pomalowanych spoin. Przedproża przykryte były płaskim dachem, z którego za pomocą drewnianych lub kamiennych schodów można było dostać się na pierwsze piętro. Do pomieszczeń w parterze (zagłębionego w ziemi po podniesieniu poziomu rynku) wchodzono drzwiami we frontowej ścianie przedproży. W połowie XIV wieku, gdy poziom Rynku podniósł się o trzy metry w stosunku do jego pierwotnego stanu i osiągnął obecny poziom, przedproża zaczęto likwidować. W tym samym czasie liczba kamienic osiągnęła obecny stan.

W XIV wieku kamienice przyrynkowe miały głównie układ dwuskrzydłowy lub dwutraktowy zwarty, z wydzieloną piwnicą, czyli dawnym parterem i jednym piętrem. Sień na parterze spełniała często rolę pomieszczenia warsztatowego, składu towarów lub kantora handlu hurtowego. Do sieni bardzo często prowadziła brama wjazdowa. W 1363 roku, w wilkierzu z 26 sierpnia, po serii pożarów jakie wybuchły we Wrocławiu w latach 1344, 1349, 1360 bezwarunkowo nakazano odbudowę drewnianych domów na terenie Rynku już jako budynków murowanych. W XV i w XVI wieku w kamienicach zaczęto wyodrębniać izby tylne (w tylnym trakcie) przykryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym lub gwiaździstym. W pomieszczeniu tym przechowywano najczęściej cenniejsze towary oraz księgi kupieckie. W tym samym trakcie znajdował się przechód prowadzący na podwórze. Pod koniec XV i na początku XVI wieku kamienice zyskiwały kolejne piętra, a pomieszczenia zróżnicowane przeznaczenie; w większych kamienicach znajdowały się pokoje o funkcji reprezentacyjnej, np. w kamienicy „Pod Siedmioma Elektorami”. Do tylnej części kamienic dobudowywano oficyny, w których znajdowały się również pomieszczenia kuchenne oraz adaptowano poddasza na pomieszczenia mieszkalne. Potrzeba zwiększenia liczby pomieszczeń mieszkalnych spowodowana była zwiększeniem liczby mieszkańców kamienicy, służby lub czeladników i uczniów.

W XVI wieku kamienice przyrynkowe, w wyniku przebudowy, zaczęły otrzymywać szerokie elewacje frontowe z horyzontalnym zwieńczeniem np. kamienica nr 60, która zwieńczona była trzeba schodkowymi szczytami. Okres renesansu wprowadzał w architekturze istotne zmiany co do zadaszenia budynków. Wysokie dachy były zastępowane płaskimi tarasami z wieżowymi pawilonami-belwederami i attyką złożoną z półkolistych i ćwierćkolistych tarcz. W Rynku takim zmianom uległa kamienica „Pod Złotą Koroną”. W okresie renesansu kamienice zyskały lepszą komunikację; wejścia na górne kondygnacje, w postaci klatki schodowej pojawiły się wewnątrz budynku, w środkowym trakcie, choć wejścia na inne piętra znajdowały się w różnych częściach budynku. Pomieszczeniom mieszkalnym na piętrach nadawano bardziej okazały wygląd, belkowane lub kasetonowe stropy pokrywane były dekoracją malarską o motywach wici roślinnej, marmoryzacją lub scenami figuralnymi. W drugiej połowie XVI wieku fasady kamienic nabierały form niderlandzkiego manieryzmu, szczyty otrzymywały rozbudowane sylwety utworzone z powyginanych banderol ornamentu okuciowego lub ozdoby w formie płaskorzeźb przedstawiające zwierzęta (kamienica nr 2 „Pod Gryfami”). Pod koniec XVI wieku wystrój fasad kamienic zmieniał się z podziału kratownicowego na rzecz akcentowania podziałów horyzontalnych. W okresie baroku (przełom XVI i XVII w.) nadano nową formę szczytom kamienic likwidując ich podziały międzykondygnacyjne, a dodając, najczęściej wykonane w kamieniu, elementy ornamentalne o motywie wolut i przedstawień figuralnych.

Do końca XIX wieku kamienice w Rynku przechodziły różne zmiany wynikające z wprowadzania nowych stylów architektonicznych: od renesansowych (kamienica „Pod Złotą Koroną”, kamienica przy ul. Garncarskiej 8) do późnobarokowych takich jak kamienica nr 18 i kamienica nr 46.

Na początku XX wieku, za sprawą konserwatorów zabytków i architektów, zaczęto większą uwagę przykładać do ochrony zabytków i do zmian architektonicznych, które niszczyły dziedzictwo architektury Wrocławia. Jedna z pierwszych publikacji przeciwstawiająca się wyburzaniu starych kamienic została opublikowana w roku 1904 pt. Das Haus zur Goldenen Krone, a jej autor L. Burgemeister sprzeciwiał się wyburzeniu renesansowej kamienicy nr 29 pod kolejny dom handlowy. W latach trzydziestych wrocławski konserwator i radca budowlany Rudolf Stein wydał dwie książki na temat domów mieszczańskich i ich wyglądu w 1800 roku. Za jego sprawą w 1935 roku, z fasad kamienic w Rynku zniknęły szyldy zasłaniające budynki i szpecące ich historyczną wartość. Pokłosiem nowych trendów była zmiana fasady domu towarowego Braci Barasch, fasady kamienicy nr 45, przywrócono stary wygląd fasady domu nr 16 oraz szczyt w kamienicy nr 15, odrestaurowano elewację kamienicy nr 55. Największe kontrowersje wzbudziło wzniesienie w latach 1929–1931 budynku bankowego nr 10/11 autorstwa Heinricha Rumpa. Modernistyczny projekt w znaczny sposób kolidował z zabytkowymi kamienicami Rynku nie tylko pod względem stylu, jak i wysokości.

Podczas działań wojennych w 1945 roku zniszczeniu uległo ponad 60% zabudowy przyrynkowej; zachowało się jedynie siedemnaście budynków. W 1953 roku zapadła decyzja o odbudowie większych zespołów zabytkowych, w tym kamienic stojących przy Rynku. Prace te oparte były na opracowaniach stworzonych w latach 1949–1952 pod kierunkiem Emila Kalikiego z Miejskiego Urzędu Planowania Przestrzennego. Ich założeniem było odbudowanie lub wyremontowanie starych budynków na potrzeby głównie mieszkaniowe, a w przyziemiu na cele usługowe. Prace uwzględniały wyburzenie wielu tylnych oficyn oraz spłycenia kamienic frontowych. Na cele niemieszkalne odbudowano zaledwie trzy kamienice: dom nr 29 dla biur projektowych, kamienice tretu nr 23–27 na Dom Związków Twórczych i domki tretu 7/8. W sumie zrekonstruowano w formie historycznej dwadzieścia cztery kamienice, odbudowano lub przebudowano jedenaście, a w trzynastu przeprowadzono remonty. Do 1955 roku zrekonstruowano większość kamienic, bez wystroju elewacji. Rekonstrukcje te w większości przypadków były rekonstrukcjami niepełnymi, wymuszonymi zachowanymi elementami stalowymi konstrukcji lub detalami architektonicznymi, które przenoszono w bardziej eksponowane miejsca: np. malowany strop z tylnego pomieszczenia domu nr 47 został przeniesiony do pomieszczenia frontowego, portal z podwórza w kamienicy nr 20 został przeniesiony na front, a w elewacje domu nr 4 wstawiono portal z pałacu Schreyvoglów. Bardzo wiele elewacji, głównie w najbardziej zniszczonych pierzejach północnych i południowych, otrzymało uproszczoną dekorację. Projekt kolorystyczny dla wszystkich pierzei Rynku wykonali: Aleksander Jędrzejewski, Stanisław Pękalski, i Władysław Wincze.

Oficyny przylegające do kamienic w większości przypadków zostały usunięte, a elewacjom od strony podwórza nadawano nowe kompozycje. Ostatnią kamienicę, „Pod Złotym Psem” odbudowaną od podstaw, wzniesiono w latach 1992–1994.

Zachodnia strona Rynku, zwana Stroną Siedmiu Elektorów (niem. Sieben-Kurfürsten-Seite), a wcześniej „Przy Budce” lub „Przy Wadze” ma najwięcej zachowanych oryginalnych zabytków – renesansowych i manierystycznych kamienic na zrębie gotyckim. W tej części znajduje się osiem numerowanych kamienic, a na najbardziej wysuniętej na południe działce znajduje się biurowiec, jeden z pierwszych wieżowców Wrocławia (obecnie oddział Santander Bank Polska). Działki strony zachodniej sięgają 240 stóp i dochodzą do ul. Kiełbaśniczej.

Najstarszą datowaną na pierwszą połowę XIII wieku, kamienicą jest kamienica „Pod Siedmioma Elektorami” (nr 8), przebudowana i poszerzona w głąb działki o jeden trakt na przełomie XV i XVI wieku. W XIII wieku wzniesiono również kamienicę przy Rynku 3 zachowującą obecnie motywy renesansu i manieryzmu, kamienicę „Pod Złotym Orłem” i kamienicę przy Rynku 5. W XIV wieku wzniesiono kamienicę nr 7 zwaną obecnie kamienicą „Pod Błękitnym Słońcem”, wówczas jednotraktową (ok. 10,5 m) oraz kamienicę przy Rynku 1. W 1575 roku kamienica nr 5 została poddana przebudowie na styl włoskiego manieryzmu: w jej osi umieszczono portal, a nowa sień zajęła dwie trzecie szerokości budynku, elewacja została bogato ozdobiona ozdobną sztukaterią. W tym samym okresie wzniesiono szczytową kamienicę nr 9 z portalem po prawej stronie i z oknami z obramieniami ozdobionymi prostokątnymi i kwadratowymi motywami. Jej szczyt podzielony był na trzy części, a każda kondygnację oddzielał gzyms. W 1587 roku została przebudowana kamienica nr 2 „Pod Gryfami” przez budowniczego miejskiego Fryderyka Grossa. Kamienica miała wówczas w osi budynku sień przejazdową, nieco szerszą w części frontowej (w średniowieczu i XVI wieku). W części tylnej znajdowały się dwa przęsła gotyckich sklepień krzyżowych i żebrowych. Był to jeden z największych budynków w Rynku; miał pięć osi, trzy kondygnacje nadziemne, dwie kondygnacje piwniczne i pięć kondygnacji dachu.

Na przestrzeni kolejnych wieków kamienice w tej części Rynku pełniły funkcje rezydencjonalne, m.in. kamienica „Pod Siedmioma Elektorami”. W 1672 roku nadano kamienicy pałacowy charakter. Gotyckie stropy zostały pokryte sztukaterią, w osi fasady umieszczono barokowy portal bramy, a ściana frontowa pokryta została malowidłem – na pierwszym i drugim piętrze, między kolumnami umieszczono portrety cesarza Leopolda i siedmiu elektorów, a pomiędzy kolumnami na trzecim piętrze w niszach ustawiono antyczne popiersia. Równie podobna pałacowa fasada powstała w 1727 roku na kamienicy nr 6. „Pod Złotym Słońcem”. Kolejne poważniejsze przebudowy miały miejsce w latach 1804 (fasada kamienicy nr 1) i w 1805 (kamienica nr 7). W 1837 roku wyburzono kamienice nr 10 i 11, a w ich miejsce wzniesiono nowy czterokondygnacyjny budynek o klasycyzujących formach. Na przełomie XIX i XX wieku zaczęto stosować konstrukcje stalowe, co pozwoliło na wznoszenie budynków o cienkich stropach i wielkich otworach okiennych. W tym okresie wyburzono kamienicę nr 1 wznosząc w jej miejsce dom handlowy Geschäftshaus Ludwig Wittemberg w stylu akademickiego modernizmu. Ostatnie poważne zmiany w pierzei zachodniej miały miejsce w 1929 roku, kiedy to wyburzono renesansową kamienicę nr 9 i budynek 10/11, a na ich miejsce wzniesiono dziesięciokondygnacyjny budynek bankowo-biurowy (obecnie oddział Santander Bank Polska). W 1935 roku, za sprawą Rudolfa Steina, przeprowadzono prace konserwatorskie przy kamienicy nr 2 „Pod Gryfami”. Pierwsze prace rozpoczęto w 1933 po pożarze kamienicy. Zgodnie z ówczesnym trendem przywracania kamienicom ich oryginalnego wyglądu, na fasadzie budynku, zgodnie z rysunkami H. Mützla z 1824 roku, przywrócono stare gzymsy, nad portal przeniesiono z podwórza stare herby, a na szczycie odnowiono i uzupełniono płaskorzeźby zwierząt. Ich autorem był rzeźbiarz Johannes Kiunka, który wykonał prace restauratorskie również w kamienicy nr 6, odnawiając sztukaterię w malowidłach na plafonach na pierwszym piętrze. Pod koniec lat trzydziestych prace konserwatorskie podjęto również w kamienicach stojących w północnej części tretu.

Podczas działań wojennych w 1945 roku, pierzeja zachodnia uległa najmniejszym zniszczeniom. Zupełnemu wypaleniu uległa kamienica nr 4 i uszkodzeniu uległa kamienica nr 3, a nieznacznym uszkodzeniom uległ budynek nr 8 – głównie polichromia na fasadzie. Odbudowa uszkodzonych kamienic miała miejsce w 1953 roku. Ich autorami byli architekci Maria Mirosława Czyżewska, Edmund Małachowicz i Józef Rachwalski (kamienica nr 4) oraz Emil Kaliski – kamienica nr 3. W tym też okresie wyburzono zabytkową oficynę przylegająca do kamienicy nr 2 z powodu braku środków na jej odrestaurowanie i inne potrzeby mieszkaniowe.

Kamienice:

Rynek 1 Kamienica przy Rynku 1
Rynek 2 Kamienica Pod Gryfami
Rynek 3 Kamienica przy Rynku 3
Rynek 4 Kamienica Pod Złotym Orłem
Rynek 5 Kamienica przy Rynku 5
Rynek 6 Kamienica Pod Złotym Słońcem
Rynek 7 Kamienica Pod Błękitnym Słońcem
Rynek 8 Kamienica Pod Siedmioma Elektorami
Rynek 9–11 Biurowiec przy Rynku 9–11



Pierzeja południowa nosiła nazwę „Strona Złotego Pucharu” (niem. Goldene-Becher-Seite), a wcześniej „Przy Starej Szubienicy” (Beim Alten Galgen). Jej zabudowa stanowi w znacznym stopniu swobodną rekonstrukcję z okresu powojennego (z lat 1952–1960). Duża część budynków to dawne secesyjne lub modernistyczne domy towarowe, ukryte za pseudohistoryczną elewacją.

Najstarszymi budynkami w pierzei południowej są kamienica nr 12 oraz kamienica nr 17 i nr 24. Murowana kamienica narożna nr 12 została wzniesiona w XIII wieku w miejsce budynku drewnianego. Dwie pozostałe kamienice zostały wzniesione na planie czworoboku, zwróconym krótszym bokiem do pierzei Rynku. Dom nr 17 datowany jest prawdopodobnie na drugą ćwierć XIII wieku. Był to budynek z jednoprzestrzennym pomieszczeniem wspartym na dwóch późnoromańskich kolumnach i przykrytym sześcioma krzyżowymi sklepieniami. Kamienica nr 24 była wzniesiona z cegły w układzie wendyjskim. Pod koniec XIII wieku wzniesiono również kamienicę nr 21, nr 23 „Pod Zieloną Dynią” oraz nr 26 „Pod Złotym Pucharem”. Pozostałe kamienice wzniesiono w XIV wieku. Jednym z największych budynków była kamienica nr 19. W jego części piwnicznej znajdowały się dwa kamienne, kwadratowe filary podtrzymujące sześć półsklepień krzyżowych, a całe pomieszczenie miało wymiary 13 × 12,4 metra. Równie przestronne były pomieszczenia na parterze. Pod koniec XVI wieku przebudowano fasady dwóch kamienic nr 27 i 28 o szerokości czterech osi okiennych. Nadano im późnorenesansowe, a w części szczytowej manierystyczne formy. Z tego samego okresu pochodził portal umieszczony w kamienicy nr 12 (obecnie przy ulicy Biskupiej 11) mający cechy manieryzmu niderlandzkiego. W okresie baroku kilka kamienic z pierzei południowej poddano przebudowaniu, m.in. fasadę kamienicy nr 20, nadając jej formy barokowe. Śladem po tej przebudowie jest data „1689” umieszczona na zachowanym portalu obok łacińskiej sentencji i dacie pierwszej przebudowy „1542”. Po roku 1737 przebudowana została kamienica nr 18. Jej fasada była najbardziej bogatą i barokową w całym Wrocławiu. W trzeciej ćwierci XIX wieku, w wyniku coraz zamożniejszej części właścicieli kamienic budujących swoje majątki na rozwijającym się przemyśle i handlu, wiele kamienic uległo przebudowie lub znacznym zmianom wyglądu elewacji. W pierzei południowej takim zmianom uległa kamienica nr 14, a w kamienicach nr 16 i 26 zmieniono elewację. W kolejnych latach 1876–1895 wyburzono kamienice nr 15, 24, 25 i 28, a w ich miejsce postawiono nowe budynki, niektóre utrzymane w formach neorenesansowych, np. kamienica nr 24. Na przełomie XIX i XX wieku zaczęto stosować konstrukcje stalowe, co pozwoliło na wznoszenie budynków o cienkich stropach i wielkich otworach okiennych. W tym okresie wyburzeniu uległy kamienice nr 12, 13, 15 (ponownie), 20, 22, 23, 26, 27 i ponownie 28. Niektóre nowe budynki podczas wznoszenia były łączone razem z sąsiednimi dla uzyskania większej przestrzeni handlowej: kamienica 27–28 inne powstały na bazie konstrukcji stalowej (nr 12, 13, 20 i 22). Nowa kamienica nr 22 została wybudowana w formie eklektycznej, kamienicy nr 12 i 25 nadano formy neobarokowe, kamienicy nr 23 akademickiego modernizmu, a kamienicy nr 13 i 20 secesyjne. W 1927 roku wyburzono najwęższą kamienicę w tej części pierzei Rynku – kamienicę nr 21, a w jej miejsce wzniesiono pięciokondygnacyjny modernistyczny budynek z szerokimi czterodzielnymi oknami.

Podczas działań wojennych w 1945 roku, fasada południowa uległa znacznym uszkodzeniom. Zupełnemu zniszczeniu uległy kamienice nr 16, 17, 18, 19 i 24, a wypaleniu uległy kamienice nr 20, 22 i 26. Po roku 1956 przeprowadzono kapitalny remont kamienicy nr 15 według projektu Emila Kaliskiego

Kamienice:

Rynek 12 Kamienica przy Rynku 12
Rynek 13 Kamienica przy Rynku 13
Rynek 14 Kamienica przy Rynku 14
Rynek 15 Kamienica przy Rynku 15
Rynek 16 Kamienica przy Rynku 16
Rynek 17 Kamienica przy Rynku 17
Rynek 18 Kamienica przy Rynku 18
Rynek 19 Kamienica Pod Starą Szubienicą we Wrocławiu
Rynek 20 Kamienica przy Rynku 20
Rynek 21 Kamienica przy Rynku 21
Rynek 22 Kamienica Pod Złotym Dzbanem we Wrocławiu
Rynek 23 Kamienica Pod Zieloną Dynią we Wrocławiu
Rynek 24 Kamienica przy Rynku 24
Rynek 25 Kamienica przy Rynku 25
Rynek 26 Kamienica Pod Złotym Pucharem we Wrocławiu
Rynek 27–28 Kamienica przy Rynku 27–28


Pierzeja obejmuje numery od 29 do 41, niegdyś była określana jako „Strona Zielonej Trzciny” (niem. Grüne-Rohr-Seite) bądź „Strona Zielonej Rury”. Jej nazwa pochodzi prawdopodobnie od studni zwanej Studnią Zielonej Rury stojącej naprzeciwko kamienicy nr 35.

Pierzeję przecina ulica Kurzy Targ łącząca Rynek z ulicą Szewską; powstała jako łącznik Rynku z kościołem św. Marii Magdaleny. Roland Mruczek w najnowszych badaniach archeologicznych dowodzi, że ulica, wbrew temu co zakładali wcześniejsi badacze (Czerner, Eysmont), nie powstała w tym samym okresie co lokacja Rynku, ale została przebita kilkadziesiąt lat później (połowa XIII wieku). Na początku XIII wieku, pomiędzy kamienicami nr 32 i 33 (nieco przed linią pierzei), znajdowała się budowla o nieokreślonym przeznaczeniu, jak i kształcie. Niemal na jej miejscu został następnie wzniesiony drewniany w konstrukcji ryglowej, podpiwniczony budynek o długości 6 metrów, za którym znajdował się budynek gospodarczy wzniesiony również w konstrukcji ryglowej, o długości ok. 7–8 metrów i zagłębieniu 1,4 metrów. Budynek spłonął w krótkim czasie po wzniesieniu. Przed budynkiem głównym, stojącym między działkami 32 i 33, usytuowany był ok. 6,5 metra na zachód od linii zabudowy pierzei budynek o funkcji handlowej, o długości ok. 4,35 metra i zagłębieniu 0,3 metra. Za budynkiem gospodarczym znajdowały się dwie inne konstrukcje drewniane. Wszystkie budynki spłonęły w tym samym czasie. Po roku 1223 u wylotu dzisiejszej ulicy Kurzy Targ, wzniesiono kolejny budynek mający przedproże o szerokości 2,8 metra. W połowie XIII wieku zaczął kształtować się drewniany trakt łączący Rynek z ulicą Szewską.

Do najstarszych kamienic w pierzei należą narożne kamienica nr 33 i nr 41 „Pod Złotym Psem”, a ich powstanie datuje się na koniec XIII wieku. Pozostałe kamienice zostały wzniesione w XIV i XV wieku. W okresie renesansu, w 1523 roku, poddano gruntownej przebudowie kamienicę nr 29 „Pod Złotą Koroną”. Budynek, za sprawą prawdopodobnie włoskiego budowniczego Vincenzia da Parmataro zyskał cechy architektury lombardzkiego quattrocenta. Powstał wówczas budynek dwuczłonowy na planie wydłużonego prostokąta z dziedzińcem wewnętrznym. Rynkowe skrzydło narożne miało cztery kondygnacje o dwóch traktach z sienią przelotową pośrodku oraz sześcioosiową fasadę od strony Rynku i trzyosiową fasadę od strony południowej. W 1713 roku gruntowny remont przeprowadzono w najstarszej kamienicy w tej części pierzei Rynku, w kamienicy „Pod Złotym Psem” nadając jej barokowy wygląd z początkowo jedno, a następnie dwukondygnacyjnym wykuszem przykrytym cebulastym daszkiem w osi środkowej. Pod koniec XVIII wieku fasady niektórych kamienic zaczęto dostosowywać do nowego stylu klasycystycznego. Ten proces rozpoczęto od fasad kamienic nr 42 i 58, by w roku 1794 przebudować drugą najstarszą kamienicę w pierzei wschodniej – kamienicę nr 33. Jej projektantem był Carl Gotthard Langhans. Czterokondygnacyjny budynek otrzymał na wysokości parteru charakterystyczne szerokie boniowane pasy, a na kolejnych piętrach węższe. W trzeciej ćwierci XIX wieku wiele kamienic uległo przebudowie lub znacznym zmianom wyglądu elewacji w tym kamienice nr 32, 38 i 40. Fasadom nadano neorenesansowy wygląd; zwłaszcza wykusz zakończony wieżyczką w kamienicy nr 32 wyróżniał się swoją formą. Olgierd Czerner spośród kamienic przechodzących przemianę z tego okresu wyróżnia projekt elewacji kamienicy nr 34. Zaprojektowana w 1866 roku nowa fasada kamienicy nawiązywała do stylu neoromańsko-neogotyckiej, a swoją formą budynek miał nawiązywać do architektury XIII-wiecznej. Kamienica miała mieć trzy kondygnacje z czwartą należącą do strefy szczytowej. Boki szczytu miały nawiązywać do architektury romańsko-gotyckiej w Lombardii. Projekt ten nie został zrealizowany. W latach 1876–1895 wyburzono kamienice nr 31 i 35, a w ich miejsce wzniesiono kamienice o formach neobarokowych. W 1884 roku wykonano nadbudowę na wykuszu kamienicy nr 41. Na przełomie XIX i XX wieku, gdy zaczęto stosować konstrukcje stalowe wyburzono kolejne kamienice nr 29, 30, 31 (ponownie), 32, 34, 36, 37, 39 i 40. W miejsce m.in. kamienic 31 i 32, w 1904 roku wzniesiono największy wówczas dom handlowy we Wrocławiu Dom towarowy Gebrüder Barasch. Na potrzeby nowego domu handlowego „Gersona Fränkla” połączono wówczas posesje 36 i 37, a w miejsce kamienic 39 i 40 wzniesiono jeden dom handlowy „Louis Lewy”. W tym samym okresie kamienicom nr 30 i 34 przebudowano fasady i nadano im formy neobarokowe, a w roku 1896 na fasadę kamienicy nr 33 przeniesiono renesansowy portal dotychczas znajdujący się na dziedzińcu budynku.

Podczas działań wojennych w 1945 roku w fasadzie wschodniej uległo zniszczeniu kilka kamienic: 36/37, 35 i 41, a wypaleniu uległy domy nr 29, 39 i 40. W 1950 roku odbudowano kamienice 36/37 jako pierwsze ze wszystkich kamienic w Rynku. Kamienica nr 29 została odbudowana w latach 1957–1960. Jej projektantem był Zbigniew Politowski i Stanisław Zakrzewski. Budynek został odbudowany na wzór kamienicy sprzed 1906 roku, z attyką i z renesansowym portalem przeniesionym z kamienicy stojącej przy ul. Kazimierza Wielkiego 28. Po roku 1956 dokonano remontu kamienicy nr 38.

Kamienice:

Rynek 29 Kamienica Pod Złotą Koroną we Wrocławiu
Rynek 30 Kamienica Stary Ratusz we Wrocławiu
Rynek 31–32 Spółdzielczy Dom Handlowy „Feniks” we Wrocławiu
Rynek 33 Kamienica przy Rynku 33 we Wrocławiu
Rynek 34 Kamienica Pod Złotą Gwiazdą we Wrocławiu
Rynek 35 Kamienica przy Rynku 35 we Wrocławiu
Rynek 36–37 Kamienica przy Rynku 36-37 we Wrocławiu
Rynek 38 Kamienica przy Rynku 38 we Wrocławiu
Rynek 39–40 Kamienica przy Rynku 39-40 we Wrocławiu
Rynek 41 Kamienica Pod Złotym Psem we Wrocławiu


Pierzeja północna obejmuje kamienice od numeru 42 do 60. Dawniej określana była jako „Strona Targu Łakoci” (Naschmarkt-Seite), a jej nazwa pochodziła od towarów sprzedawanych po tej stronie rynku (towary spożywcze, owoce, tłuszcze). Najstarszym budynkiem w pierzei północnej jest kamienica nr 52 „Pod Złotą Kotwicą” i kamienica nr 43 „Pod Złotym Pelikanem” z drugiej połowy XIII wieku. Z tego samego okresu pochodzą kamienice nr 48 i 49, które powstały z podziału jednego budynku.

Rozplanowanie pomieszczeń w kamienicy nr 52 było podobne do tych z kamienicy nr 8: jedno pomieszczenie było przykryte stropem, a obok znajdowało się drugie, o 1/3 mniejsze. Kamienica została wzniesiona prawdopodobnie w drugiej połowie XIII wieku. W połowie XIV wieku z dużego pomieszczenia wydzielono sień i dodano tylny węższy trakt. Z końca XIII wieku pochodzi również kamienica nr 48 „Pod Głową św. Jana”, kamienica nr 49, kamienica nr 58 „Pod Złotą Palmą”, kamienica nr 59 „Pod Czarnym Orłem” oraz kamienica nr 60. Pozostałe kamienice były wznoszone w XIV i XV wieku. Jednym z najwęższych domów w Rynku była kamienica nr 55; miała dwie osie okienne zakończone dwukondygnacyjnym szczytem. W 1672 roku fasada kamienicy nr 46 zyskała nowy, barokowy wygląd; również jej wnętrza zostały przebudowane na styl barokowo-klasycyzujący. Formy stylu klasycystycznego po raz pierwszy zastosowano w roku 1775 podczas przebudowy fasady kamienicy „Pod Złotą Trójcą Świętą”(nr 42). Nadano jej wówczas formę trzykondygnacyjnej kamienicy z dwukondygnacyjnym poddaszem pokryta mansardowym dachem. Kolejną kamienicą przebudowaną w tym stylu była kamienica „Pod Złotą Palmą” (w 1780 roku). W trzeciej ćwierci XIX wieku, w wyniku coraz zamożniejszej części właścicieli kamienic budujących swoje majątki na rozwijającym się przemyśle i handlu, wiele kamienic uległo przebudowie lub znacznym zmianom wyglądu elewacji. Wśród nich były kamienice nr 45, 47, 49, 51, 57 oraz 60 (zmiana elewacji). Przebudowy zmierzające do powiększenia