Przy placu położone są między innymi: siedziba Muzeum Narodowego we Wrocławiu w budynku Starej Rejencji oraz budynek Nowej Rejencji Wrocławskiej, będący obecnie siedzibą Dolnośląskiego Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu.


Pierwotnie teren obecnego placu leżał w obszarze pomiędzy korytami rzek: Odry (Oder) oraz Oławy (Ohle), która ówcześnie zasilała fosę miejską i oddzielała ten teren od Przedmieścia Oławskiego. Trzeci, zachodni bok tego obszaru o kształcie zbliżonym do trójkąta stanowiły fortyfikacje tzw. Nowego Miasta. Fortyfikacje miejskie w tym rejonie zostały zburzone w 1807 roku (lub w 1806 r., a w 1808 r. nastąpiło włączenie do Wrocławia graniczącego z placem Przedmieścia Oławskiego). Powstała wówczas Promenada Staromiejska biegnąca przez teren współczesnego Parku Juliusza Słowackiego, a także Wzgórze Polskie w miejscu dawnego bastionu, tzw. Bastionu Ceglarskiego i Bramy Ceglarskiej.

W drugiej połowie XIX wieku przeprowadzono tu szereg inwestycji znacznie zmieniających charakter tego obszaru:

1865 r.: budowa gazowni miejskiej (1864 r., gazownia nr 2)
1872-1875 r.: budowa mostu ówcześnie nazwanego mostem Lessinga, Lessingbrücke (obecnie w tym miejscu znajduje się współczesna przeprawa – Most Pokoju)
1876 r.: regulacja ujścia Oławy, polegająca na jego przeniesieniu nieco wyżej biegu Odry i zasypaniu koryta biegnącego od fosy, z dawnego koryta pozostała jedynie Zatoka Gondol, Gondelhafen (lub w latach: 1884 r. a w 1886 r. uporządkowanie zatoki; lata 80. XIX wieku)
1877 r.,: budowa miejskiej sali gimnastycznej
1883-1886 r.: budowa Starej Rejencji (Regierung der Provinz Schlesien) wg projektu Karla Friedricha Endella (obecnie Muzeum Narodowe).
1886 r.: projekt J. Lösenera parku jako poszerzenia Promenady Staromiejskiej (Promenaden) w miejscu zasypanej fosy
1887 r.: utworzenie parku (obecnie Park Juliusza Słowackiego).
Kolejne zmiany w zagospodarowaniu tego obszaru przyniósł XX wiek:

1902 r.: projekt Richarda Plüddemanna obejmujący nowy most i ratusz
1907 r.: zamknięcie gazowni w związku z powstaniem nowej, o odpowiedniej wielkości, gazowni na Tarnogaju (lub w 1906 r.)
1910 r.: oddanie od użytkowania mostu, ówcześnie nazwanego Cesarskim, Kaiserbrücke, budowanego w okresie od lutego 1908 r. do września 1910 r. (obecnie Most Grunwaldzki)
1919-1921 r.: projekt Maksa Berga obejmujący budowę pierwszego we Wrocławiu wieżowca o ekspresjonistycznej architekturze, projekt w kilku wersjach przewidywał budynek o 20 do 40 pięter, w który mieścił by się między innymi ratusz oraz Muzeum Rzemiosł Artystycznych
1927 r.: ogłoszenie przez zarząd miejski konkursu na gmach Urzędu Miejskiego i budynek straży pożarnej
1928 r.: projekt H. Altohoffa i A. Müllera Technisches House
1935-1937 r.: projekt Nowej Rejencji (projekt Felixa Bräulera przy współpracy G. Kühna, H. Böhma, R. Koniwarza)
1936-1939 r.: budowa budynku Nowej Rejencji (Neue Regierung) (1939-1945).


Plac Powstańców Warszawy obejmuje ulice klasy głównej i lokalnej biegnące od Placu Społecznego i Alei Juliusza Słowackiego do ulicy Jana Ewangelisty Purkyniego i dalej do Mostu Pokoju o łącznej długości 234 m, oraz ulicę lokalną przed budynkiem Dolnośląskiego Urzędu Wojewódzkiego biegnącą od Placu Społecznego (i Mostu Grunwaldzkiego) o długości 198 m. Przy skrzyżowaniu ulicy przypisanej do placu i ulicy Jana Ewangelisty Purkyniego znajduje się sygnalizacja świetlna. Przez plac ulicą od Placu Społecznego do Mostu Pokoju przebiega torowisko tramwajowe. W obrębie placu położony jest przystanek o nazwie "Urząd Wojewódzki".

Na północ od placu położony jest gmach Starej Rejencji, w którym mieści się Muzeum Narodowe. Na północnym wschodzie leży monumentalny budynek Nowej Rejencji Wrocławskiej, w którym współcześnie mieści się Dolnośląski Urząd Wojewódzki. Za tymi obiektami znajduje się koryto rzeki Odra. Na południu rozciąga się Plac Społeczny z dużym węzłem komunikacyjnym przez który przebiega droga krajowa nr 98, w ramach którego wybudowano między innymi dwie estakady drogowe i ciąg przejść podziemnych dla pieszych nr 2, 3, i 4. Natomiast przejścia podziemnego nr 1 przy Placu Powstańców Warszawy nie zbudowano. Na zachód od placu rozciąga się Park Juliusza Słowackiego z Promenadą Staromiejską.

Według różnych koncepcji, w tym Rady Miasta Wrocławia, zawartych między innymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego z 2010 r. obecny układ ulic, zabudowy i zagospodarowania terenów obszaru placu Powstańców Warszawy, a przede wszystkim placu Społecznego oraz placu Generała Walerego Wróblewskiego mają ulec radykalnej zmianie. Plany obejmują między innymi zabudowę mieszkalno-usługową i usługową dla niezabudowanych obecnie terenów oraz przebudowę układu ulic, w tym wybudowanie ulic głównych jako ulice podziemne.


Przy placu Powstańców Warszawy położony jest budynek Starej Rejencji, a obecnie siedziba Muzeum Narodowego z lat 1883-1886, który został uznany za zabytek i wpisany do rejestru zabytków 24.07.1976 roku pod nr rej.: A/5258/325/Wm. Budynek przeznaczony był pierwotnie na biura i mieszkania Rejencji Wrocławskiej. Jego budowę zakończono w 1886 r.. Został zaprojektowany przez Karla Friedricha Edella, przy Promenadzie Staromiejskiej (jej północnym odcinku), gdzie tworzy wraz z innymi monumentalnymi gmachami efektowną panoramę miasta. Sam obiekt prezentuje układ XVI wiecznych, niemieckich założeń pałacowych z nawiązaniem do form renesansu. Określa się, że jego styl jest przejawem poszukiwania niemieckiego stylu narodowego po zjednoczeniu Niemiec w 1871 r..

Natomiast budynek Nowej Rejencji Wrocławskiej, w którym obecnie mieści się Dolnośląski Urząd Wojewódzki wpisany jest do ewidencji gminnej i wojewódzkiej. Budynek ten to gmach o 3 kondygnacjach nadziemnych, z monumentalnym portykiem, neoklasycystyczny, z architekturą typową dla okresu III Rzeszy. Nawiązuje ona do Nowej Kancelarii Rzeszy w Berlinie. Jego projektantem był Felix Bräuler, przy współpracy G. Kühna, H. Böhma, Richarda Koniwarza.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Andrzej Otrębski, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons