Budynek Konwiktu został wzniesiony w latach 1734–1755 dla zakonu jezuitów. W pierwszym etapie budowy powstało frontowe skrzydło zachodnie i fundamenty skrzydła północnego. W 1743 roku ukończono prace nad trzecim, południowym skrzydłem oraz zakończono prace związane z dekoracjami refektarza. W 1753 roku ukończono skrzydło łącznikowe skrzydło wschodnie. Ostatnie prace związane z dekoracjami w kaplicy św. Józefa zakończono w 1755 roku. W budynku pełniącym funkcje głównie internatu mieszkało około 50-60 podopiecznych ojców jezuitów.

W 1765 roku budynek przejęły władze pruskie i otworzyły w nim filię berlińskiego Królewskiego Banku Pruskiego. Bank do 1846 roku mieścił się na parterze i zajmował trzy wielkie pomieszczenia, w skład których wchodziła: sala operacyjna, sala depozytów, sala dyskontowa i główny kantor. Na wyższych kondygnacjach nadal funkcjonował konwikt.

W 1810 roku w wyniku sekularyzacji konwikt zaprzestał działalności. Rok później górne pomieszczenia zaadaptowano na służbowe mieszkania dla nauczycieli Śląskiego Uniwersytetu um. Fryderyka Wilhelma. W budynku mieszkał m.in. profesor Heinrich Steffens który w 1813 roku z okien budynku wygłosił patriotyczną odezwę do narodu wzywającą do udziału w wojnie wyzwoleńczej przeciwko Francji. Od tego czasu konwikt nazywany był domem Steffensa. Po 1811 roku w budynku mieszkał profesor mineralogii Karl Georg bon Raumer, który zgromadził obszerną kolekcję minerałów z całego świata. W 1815 roku władze uczelni (za jego staraniem) przeznaczyły pięć pomieszczeń obiektu na Gabinet Mineralogiczny. Od 1930 roku w budynku znajdowały się pomieszczenia dydaktyczne i sale wykładowe uniwersytetu m.in. Instytutu Antropologii a od 1932 roku Instytutu Psychologii.



Zdjęcie: Fred Romero from Paris, France, CC BY 2.0 , via Wikimedia Commons