Bonifratrzy do Wrocławia przybyli 1 listopada 1711 roku w liczbie trzech zakonników, co było możliwe dzięki darowiźnie Ludwika Cocx von Onssel, radcy kamery cesarskiej we Wrocławiu. Przekazał on Bonifratrom teren pod budowę klasztoru wraz z kościołem i szpitalem Rozpoczęcie budowy klasztoru, a zarazem świątyni było możliwe po zebraniu niezbędnych funduszy. W międzyczasie Bonifratrzy rozpoczęli swoją działalność we Wrocławiu, opiekując się chorymi.

Prace budowlane rozpoczeto w 1714 roku i zakończono w 1722. W latach 1724-1736 trwały prace nad wykończeniem wnętrz. Kościół doznawał zniszczeń podczas wojen śląskich toczonych w latach 1740–1757, a także przez wojska napoleońskie oblegające miasto w 1806 roku. Straty przyniosła także powódź w 1813 roku. W XIX i na początku XX wieku miało miejsce kilka poważniejszych remontów świątyni.

Podczas II wojny światowej, począwszy od 1944 roku, bonifratrzy ukrywali w krypcie pod świątynią kilkudziesięciu jeńców wojennych, przywożonych do pobliskiego szpitala; w tak przygotowanej kryjówce większość z nich doczekała końca wojny. Podczas II Wojny Światowej kościół nie doznał większych uszkodzeń. Zniszczeniu uległy witraże oraz część wieży. Spaleniu uległy konfesjonały.

Świątynia została wybudowana w stylu późnobarokowym. Układ pomieszczeń kościoła zaliczany jest do rozwiązań emporowo-bazylikowych. Kościół połączony jest z budynkiem klasztoru południowo-wschodnim narożnikiem. W 1947 roku obiekt wpisany został do rejestru zabytków.






Zdjęcia: Barbara Maliszewska, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons