Jest to świątynia poewangelicka wybudowana w latach 1644-1648. Ufundowali ją wrocławskie cechy. W 1654 roku budowla została odebrana ewangelikom i przekazana katolikom. W 1708 roku, na mocy ugody altansztadzkiej Kościół został oddany ewangelikom. W latach: 1708, pod koniec XIX wieku i 1912-1913 budowla była remontowana. W 1945 roku świątynia została przejęta przez katolików. W latach 1963-1970, 1994 i na początku XXI wieku świątynia była remontowana.

Budowla jest szachulcowa, posiada trzy nawy oraz konstrukcję słupowo–ramową. Kościół jest orientowany, salowy, czyli nie posiada wyodrębnionego z nawy prezbiterium, zamknięty jest trójbocznie i posiada boczną zakrystię. Wieża została wzniesiona na planie kwadratu i posiada zegar z przodu oraz kruchtę w przyziemiu. Jest ona zwieńczona blaszanym dachem hełmowym w stylu barokowym, posiadającym latarnią. Kościół nakryty jest dachem jednokalenicowym, składającym się z dachówek. Wnętrze nakryte jest drewnianym stropem belkowym. Nawy boczne posiadają empory i klatki schodowe. Na emporze muzycznej znajduje się prospekt organowy w stylu barokowym powstały pod koniec XVIII wieku. Umieszczone są w nim organy wykonane przez firmę Enger na początku XX wieku. Ołtarz główny pochodzi z początku XVIII wieku, ołtarz boczny pochodzi z połowy XVII wieku. Ambona pochodzi z 1648 roku i jest ozdobiona rzeźbami Chrystusa i Czterech Ewangelistów. Chrzcielnica pochodzi z 1631 roku.




Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Sławomir Milejski, CC BY 3.0 , via Wikimedia Commons