Pierwszy murowany budynek na działce nr 16 wzniesiono w połowie XIV wieku. Z tego okresu zachowały się późnogotyckie kolumny o kielichowych głowicach, podtrzymujące sklepienie piwnicy. W XV wieku kamienica przeszła przebudowę; stała się trzykondygnacyjnym budynkiem z czteroosiową fasadą zakończoną szczytem, a jej tylna oficyna połączona była z tylnym domem przylegającym do ul. Ofiar Oświęcimskich 36. Wejście do budynku ozdabiał renesansowy portal z półkolistym łukiem bramnym wspartym na konsolach w kształcie pełnoplastycznych głów męskich, ujęty lizenami.

W 1822 budynek został nabyty przez kupców Wilhelma i Eduarda Jänischów (Dom Jänischów) przeszedł kolejną modernizację. Kamienica zyskała wówczas plan dwutraktowy z boczną przejazdową sienią, a jej fasadzie nadano klasycystyczne formy likwidując jednocześnie szczyt. W XIX wieku dom przebudowano kilkakrotnie (w 1851, 1868, 1896–1899 i w 1905), a jego wnętrza przystosowano do funkcji handlowych. Swój sklep miała tu firma bieliźniarska Stein & Koslowsky, która w 1906 roku przeniosła się nowo wybudowanego domu handlowego pod numerem Rynek 25. W 1939, za sprawa projektu Rudolfa Wilhelma Haase, fasadzie kamienicy ponownie nadano formę klasycystyczną.

Do 1408 roku właścicielem kamienicy był Hans Dompnig. Po jego śmierci budynek podzielono na dwie części, które przypadły jego rodzeństwu i krewnym. Taki stan utrzymywał się do 1423 roku, kiedy to obie części wykupił kupiec Michel Glezel (jedną czwartą kamienicy odkupił od swojego brata Kaspra, w latach 1410-1433 właściciela kamienicy nr 9 przy wrocławskim Rynku), przysięgły gildii kupieckiej w 1417 roku. Budynek pozostawał w jego majątku do jego śmierci w 1437 roku, po czym odziedziczyła go jego żona Katherina Michaelowa Gleselowa. W 1447 roku, na mocy testamentu, kamienicę zakupiła Katarzyna, żona Kaspra Ungeratena, wcześniejszego właściciela kamienicy nr 1. Tenże, po śmierci żony w 1449 roku, sprzedał posesję Andreasowi Popplau (w 1450) a ten, trzy lata później, kupcowi Kasprowi Horning (Hornig). Horning w latach 1455-1470 był ławnikiem lub rajcą; w latach 1465-1467 i w 1469 nosił godność seniora rady i pierwszego ławnika (w 1468 i w 1470). Horning zmarł 30 stycznia 1471 roku, a posesję nr 16 odziedziczył jego młodszy brat Baltazar, a od 1486 inni liczni członkowie rodziny. Dopiero od 1493 roku, kamienica należała prawdopodobnie do jednego właściciela: Hansa Horninga z niejasnym udziałem jego brata Wenzla.

W wyniku działań wojennych w 1945 roku kamienica uległa całkowitemu zniszczeniu. W latach 1953–1955 budynek został odbudowany wraz z sąsiednią kamienicą według projektu lwowskiego architekta Wincentego Witolda Rawskiego i nawiązuje do elewacji z pierwszej połowy XIX wieku. Nad oknami pierwszego piętra umieszczono trójkątne naczółki, a trzecią i czwartą kondygnację rozdziela gzyms z greckim meandrem.

W 1956 roku w kamienicy została otwarta winiarnia Bachus i istniała ona do 2009 roku.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Sławomir Milejski, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons