Około 1800 roku kamienicy nadano empiryczny charakter a w 1815 roku klasycystyczny. Była to wówczas czterokondygnacyjna kamienica o czteroosiowej elewacji od strony pl. Solnego i siedmio-osiowa od strony ulicy Kiełbaśniczej. Fasada trzykondygnacyjnej kamienicy zamknięta była ściętym szczytem, z półkolistym oknem.

W 1900 roku budynek został przebudowany według projektu C. Gühla. Kamienicy nadano wówczas eklektyczny kształt. Budynek został podniesiony do pięciu kondygnacji. Duże okna na parterze i drugiej kondygnacji spięte były dwukondygnacyjnymi arkadami o boniowanych filarach. Wygląd fasady w wyższych kondygnacjach mieszkalnych nawiązywał do wyglądu historycznych kamienic mieszczańskich. Budynek pokrywał dach pulpitowy o spadku od strony ulicy i placu. Narożnik czwartej kondygnacji zdobiła wieżyczka nakryta hełmem iglicowym. Na trzeciej i czwartej kondygnacji, od frontu umieszczono dwukondygnacyjny wykusz.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Witia, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons