Schronisko znajduje się w najbardziej na północ wysuniętej grupie skał Wilczanek. Ma otwór u południowej podstawy niewielkich skałek. Kilka metrów dalej po jego prawej stronie jest otwór Schroniska w Wilczankach Drugiego.

Schronisko w Wilczankach Pierwsze składa się z niewielkiej komory położonej tuż za otworem, oraz labiryntu wąskich, niskich i trudnych do przejścia korytarzyków. Powstało w późnojurajskich wapieniach skalistych w wyniku przepływu wód podziemnych. Korytarzyki maja postać rur krasowych. Ich ściany są ogładzone przez przepływającą wodę i bez nacieków, w głębszej części schroniska natomiast pokryte są czarnymi nalotami. Namulisko jaskiniowe składa się ze skalnego rumoszu zmieszanego z gliną i próchnicą, a na jego powierzchni znajdują się kości drobnych, współczesnych zwierząt. Schronisko prawdopodobnie zamieszkiwane jest przez borsuka lub lisa, świadczą o tym wniesione do jego wnętrza kępki suchych traw. W głębi jest ciemno. W niektórych miejscach w korytarzykach znajdują się korzenie drzew. Na ścianach znajdują się pajęczyny pająków sieciarz jaskiniowy i nieliczne muchówki. Dzięki małemu otworowi warunki wewnątrz schroniska są bardziej stałe niż na zewnątrz.


Schronisko znane było od bardzo dawna. Po raz pierwszy wymienił je Kazimierz Kowalski w 1951 r. nadając mu nazwę „Schronisko w wąwozie ku wsi Bębło I”. W 1986 r. zmierzyli go i nadali mu numer M. Szelerewicz i A. Górny. Obecny plan opracował N. Sznober w 2014 r.

W Wilczankach znajdują się jeszcze cztery inne jaskinie: Jaskinia w Wilczankach, Koleba w Wilczankach, Schronisko w Wilczankach Drugie i Schronisko w Wilczankach Trzecie.




Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Jerzy Opioła, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons