Kościół w Cięcinie zaliczany jest do zabytków kościelnego budownictwa drewnianego typu śląsko – małopolskiego. Jego patronką jest św. Katarzyna Aleksandryjska z Egiptu.

Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego w pętli beskidzkiej.


Kościół w Cięcinie wymieniany jest już w roku 1358 w dokumencie poboru świętopietrza, ale nie wiadomo, czy dotyczy to kościółka na obecnym miejscu. Wzmianka o początkach kościoła w Cięcinie pojawia się w „Dziejopisie żywieckim” Andrzeja Komonieckiego.

Obecny kościół w swej najstarszej części wzniesiony został w 1542 roku przez Krzysztofa Komorowskiego, jako kaplica filialna kościoła w Radziechowach.

Kolejnym ważnym okresem w dziejach kościoła Św. Katarzyny są lata 1666-1667, kiedy to staraniem ks. Stanisława Kaszkowica – plebana radziechowskiego został znacznie rozbudowany przez powiększenie nawy i dostawienie wieży. Wydarzenie to zostało odnotowane pod datą 1666 roku w "Dziejopisie" Andrzeja Komonieckiego: "(...) Tegoż roku kościół Św. Katarzyny we wsi Cięcinie przyczyniony jest i z dzwonnicą nową zbudowany staraniem Jego Mości księdza Stanisław Kaszkowicza, dziekana i proboszcza żywieckiego, a plebana radziechowskiego natenczas."

Kościół św. Katarzyny w Cięcinie do roku 1789 funkcjonował jako filia kościoła parafialnego w Radziechowach. Pierwszym proboszczem parafii powstałej w Cięcinie został ksiądz Marceli Stupecki. Przez kilkadziesiąt lat nie dokonywano żadnych zmian w budynku kościelnym, dalsza rozbudowa nastąpiła w latach 1857–1893 według projektu Karola Pietschki z 1853 roku, kiedy to dobudowano nową zakrystię i skarbiec-oratorium.

W roku 1893, kiedy proboszczem był ks. Władysław Dobrzański, rozpoczął się kolejny etap rozbudowy kościoła w Cięcinie. Pracami kierował Robert Fussgänger, budowniczy z Żywca. Dokonano wtedy wydłużenia nawy i przesunięcia całej konstrukcji wieży na walcach ku zachodowi. W tym samym roku zbudowano także nowy babiniec i nową wieżyczkę na sygnaturkę. W rok później, czyli w 1894 r. dobudowano mały przedsionek przylegający do babińca.

W 1895 roku dotychczasowa budowla powiększona została o kaplicę św. Franciszka z Asyżu (obecny przedsionek przy kaplicy dobudowany został dopiero w 1928 roku). W następnym roku (1896) Antoni Stopka – artysta z Makowa Podhalańskiego, wykonał malarstwo ścienne i stropowe. Kilkanaście lat później, w 1909 roku dach kościoła pokryto eternitem w miejsce starego pokrycia gontowego. W roku 1925 został zaprojektowany obecny hełm wieży (projektantem był krakowski architekt Wacław Krzyżanowski), gdyż poprzednia wieża z 1893 roku okazała się nieproporcjonalna w stosunku do wymiarów znacznie powiększonego kościoła. Realizacja projektu nastąpiła dopiero w roku 1932, kiedy to podwyższono ją o prawie 7 m. Po tej dacie nie rozbudowywano już kościoła św. Katarzyny, prowadzono jedynie bieżące prace remontowe. Do ważniejszych zaliczyć należy odnowienie wnętrza kościoła w latach 1949–1951, kiedy to proboszczem był ksiądz Jan Bryndza. Wykonano wtedy malowanie ścian i sufitu oraz renowację ołtarzy i obrazów (złocenia i polichromia). W tym samym okresie wymieniono zgniłe, dolne belki ścian. Działania zabezpieczające budowlę kontynuowano na początku lat sześćdziesiątych wykonując podmurówkę z kamienia pod zapadające się ściany zewnętrzne oraz wzmacniając je dwoma filarami z cegły.

W latach 1990–1992 poczyniono szereg przedsięwzięć służących poprawie stanu technicznego kościoła. Pomimo wykonania tych prac kościół wymaga jeszcze wielu działań remontowo konserwatorskich służących utrzymaniu go w stanie używalności.

Jesienią 2010 r. wymienione zostało pokrycie dachu. Stare płyty eternitowe zastąpiono modrzewiowym gontem łupanym. Każdy gont wykonany został starą metodą, zgodnie z którą nie jest on cięty na mechanicznej pile, tylko ręcznie wycinany wzdłuż słojów drewna. W sumie na przykrycie świątyni w Cięcinie zużyto ok. 2,4 tys. m² gontu. Koszt remontu wyniósł ok. pół miliona zł. Na remont parafia wraz z gminą Węgierska Górka uzyskały z budżetu województwa śląskiego dofinansowanie w wysokości prawie 300 tys. zł.



Kościół jest orientowany, konstrukcji zrębowej, natomiast wieża ma konstrukcję słupową.

Rzut budynku składa się z krótkiego prezbiterium zamkniętego trójbocznie, wydłużonej nawy i wieży od zachodu. Od północy przy prezbiterium i węższej części nawy dobudowana jest piętrowa zakrystia i babiniec z małym przedsionkiem, od południa przy węższej części prezbiterium stoi kaplica św. Franciszka z Asyżu.

W prezbiterium znajduje się pozorne sklepienie kolebkowe z 1884 r. Wyposażenie wnętrza jest barokowe. Znajdują się w nim liczne ołtarze. Ołtarz główny poświęcony jest Św. Katarzynie Aleksandryjskiej. Nieznane jest jego pochodzenie, autorstwo wykonania, ani też fundacja. Przypuszcza się, że najstarsze elementy mogą mieć związek z przebudową kościoła w latach 1665-1666. Był wielokrotnie poddawany zabiegom renowacyjnym, chroniącym go przed niekorzystnym poziomem wilgoci w kościele. Ołtarz nie miał jednak większych przebudów, które zmieniłyby jego wygląd. W związku z tym jego dzisiejszy kształt może nosić cechy tego z XVII wieku.

W węższej części nawy znajduje się ołtarz Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej.

Ołtarz św. Anny jest umieszczony po prawej stronie, w szerszej części nawy kościoła. Ołtarz pod wezwaniem św. Anny ma również swą interesującą historię. Pochodzenie jego i ołtarza Najświętszego Serca Pana Jezusa wiąże się z rozbudową kościoła w latach 1655-1657. Również budową i stylem jest bliźniaczo podobny do ołtarza Serca Pana Jezusa co świadczy, że pochodzą one z jednego okresu. Nieznany jest twórca tego sakralnego dzieła ani jego fundator. Ołtarz św. Anny podobnie jak i inne z kościoła św. Katarzyny jest wykonany z drewna polichromowanego. Dolna część ołtarza, czyli mensa o kształcie wypukłym, ułożona jest na dwóch gradusach (stopnie) i otoczona żeliwnymi balaskami odlanymi w hucie w Węgierskiej Górce. Na mensie stoi dwupoziomowa nastawa, której węższa część dolna zwie się predellą. Ta część ołtarza często miała zastosowanie w budowie ołtarzy gotyckich. Stąd słuszne przypuszczenia, że ołtarze Serca Pana Jezusa i św. Anny mają pewne cechy z epok przedbarokowych. Ołtarz Najświętszego Serca Pana Jezusa, zwany wcześniej Przemienienia Pańskiego, pochodzi – jak piszą historycy – z czasu pierwszej rozbudowy kościoła w 1655 r. Mimo pochodzenia z okresu barokowego, co potwierdza jego budowa i zdobnictwo, ma również elementy klasycyzujące, które mogły być wprowadzane w czasie jednej z renowacji. Jego obecne istnienie zawdzięczamy wielokrotnym odnowieniem w czasie ponad trzywiekowego istnienia.

W bocznej kaplicy kościoła znajduje się ołtarz poświęcony założycielowi zgromadzenia franciszkanów świętemu Franciszkowi z Asyżu. Drewniany ołtarz, pokryty polichromią, nawiązuje do epoki klasycyzmu. W niszy nastawy ołtarzowej znajduje się płaskorzeźba przedstawiająca Biedaczynę z Asyżu, a w zwieńczeniu, w owalnym medalionie, płaskorzeźba z przedstawieniem Małgorzaty Marii Alacoque. Święci, żyjąc w różnych epokach, swym wielkim nabożeństwem do Ukrzyżowanego Chrystusa i Jego Najświętszego Serca, już za życia zasłużyli sobie na świętość. Obydwoje otrzymali też Stygmaty Męki Pańskiej. Zachowała się także barokowa ambona, organy i krucyfiks. Kamienną chrzcielnicę z 1705 r. przykrywa ażurowa pokrywa drewniana, przedstawiająca cztery delfiny podtrzymujące kopułkę z gołębicą na szczycie. Najcenniejsze obrazy z wyposażenia kościoła to Zwiastowanie Anielskie z XV w. i Święta Rozmowa (Santa Conversazione – Matka Boska ze Świętymi) z początku XVI w. Obrazy te zostały przeniesione w roku 1913 do Muzeum Narodowego w Krakowie. Trzeci obraz to Święta Katarzyna z przełomu XV i XVI w. (od 1903 r. znajduje się w Muzeum Archidiecezjalnym w Krakowie).






Opis skopiowano z wikipedii.