Kamienica została zaprojektowana w układzie dwupodwórzowym zamkniętym.

Podczas II Wojny Światowej znalazła się na terenie warszawskiego getta. Niedaleko budynku znajdowała się drewniana kładka wybudowana w 1942 roku, łącząca małe i duże getto.

Kamienica ucierpiała podczas powstania warszawskiego. Po wojnie rozebrano ostatnią kondygnację oraz spalone w 1944 roku półokrągłe zwieńczenie.

Na drugim podwórzu zachowała się żeliwna obudowa ujęcia wody z głową lwa. W 2005 roku kamienicę wpisano do rejestru zabytków.

Nazwa kamienicy pochodzi od zegara, zdobiącego jej fasadę.




Zdjęcie: Adrian Grycuk / CC BY-SA 3.0 PL (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/pl/deed.en)