Parafia w Niewodnicy została powołana w 1596 roku, powstała wówczas drewniana świątynia na wzgórzu pod wezwaniem Świętej Trójcy. W 1884 roku, niespełna 300 letni kościół został powalony przez burzę. Mimo wrogości władz carskich wobec Kościoła Katolickiego, wierni pod przewodnictwem proboszcza Antoniego Dowbora uzyskali pozwolenie na odbudowę świątyni. Przy zaangażowaniu całej parafii, budowę jednonawowej, ceglanej świątyni ukończono w 1889 roku. Kościół otrzymał wezwanie św. Antoniego co było konsekwencją rosnącego kultu jakiego Kaznodzieja z Padwy doznawał w cudami słynącym obrazie. W 1890 roku z Częstochowy sprowadzono obraz Matki Bożej Częstochowskiej, który umieszczono w ołtarzu głównym. W lewym ołtarzu bocznym znajduje się obraz św. Antoniego a w prawym figura Chrystusa w koronie cierniowej.

Obiektem kultu w Sanktuarium jest cudowny obraz św. Antoniego z Padwy. Niewodniccy parafianie zawdzięczają obraz najprawdopodobniej uciekającym z Litwy przed Rosjanami franciszkańskim zakonnikom, którzy znaleźli schronienie w Niewodnicy (1654-1656). Coraz liczniejsze łaski, jakie spadały na modlących się przed cudownym obrazem sprawiły, że sława tego miejsca zaczęła się rozszerzać. Relacja z 1860 roku głosi: "W dniu św. Antoniego, 13 czerwca 1860 roku, odbyło się w Niewodnicy uroczyste nabożeństwo z odpustem na intencję oswobodzenia Ojczyzny. Do mizernego, lecz słynącego cudami kościoła niewodnickiego podążyły procesje ze wszystkich kościołów dziekanatu białostockiego. Niezliczone tłumy wzięły udział w tej podniosłej manifestacji".






Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcia kościoła: Krzysztof Kundzicz / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)