Istotną część pochowanych na nim stanowią ofiary rozmieszczonych w Toruniu hitlerowskich obozów jenieckich i przejściowych.


Pierwszy projekt nowego cmentarza dla katolików i ewangelików we wsi Mokre (obecnie dzielnica Torunia) przedstawił pastor ewangelicki Andriessen w 1889 roku. Było to motywowane wyczerpywaniem się miejsca na starym cmentarzu mokrzeńskim oraz panującymi tam fatalnymi warunkami higienicznymi. Rok później wybrano miejsce – niewielki lasek położony w znacznym oddaleniu od centrum Torunia, przy szosie prowadzącej na Chełmżę. Mimo protestów ze strony parafii Najświętszej Maryi Panny, wynikających z dużej odległości cmentarza od kościoła, 13 grudnia 1891 roku dokonano na nim pierwszego pochówku. W 1906 roku do cmentarza przyłączono pusty do tej pory teren przyległy do ulic Kozackiej i Wielki Rów. Po kolejnym rozszerzeniu (dodanie działki od ulicy Grudziądzkiej w 1933 roku) cmentarz osiągnął powierzchnię prawie czterech hektarów z 25 kwaterami.

W czasie II wojny światowej na cmentarzu pochowane zostały ofiary obozu „Szmalcówka” położonego po przeciwnej stronie ulicy Grudziądzkiej, zaś już po zakończeniu konfliktu przeniesiono na niego część szczątków Żydów zamordowanych w regionie toruńskim oraz jeńców radzieckich z obozu na Glinkach. Na terenie nekropolii znajduje się łącznie 3315 grobów, a możliwość dokonywania nowych pochówków jest ograniczona. W 1997 roku na cmentarz przeniesione zostały pozostałości pomnika wdzięczności Armii Czerwonej, położonego pierwotnie w centrum Torunia.

Na terenie cmentarza znajduje się kostnica, która została wzniesiona w XIX wieku. W latach 60. XX wieku kostnicę przekształcono w budynek gospodarczy, a w jej południowej części zorganizowano sprzedaż zniczy i kwiatów. Po 2010 roku obiekt, należący nadal do Gminy Miasta Toruń, wyremontowano.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Mateuszgdynia, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons