Fort powstał w latach 1888–1890 na planie trapezu. Był przeznaczony dla 300-osobowej załogi i obsługi dział, zaś uzbrojenie całości stanowiło sześć dział. Dostęp do obiektu był broniony jedynie przez wały ziemne oraz żelazny most zwodzony nad suchą fosą, wiodący do bloku wjazdowego z bramą główną. Z barkami fortu łączyło się pięć schronów piechoty. W 1893 roku, w czasie modernizacji, otrzymał trzy pancerne wieżyczki obserwacyjne typu W.T90.

Po powrocie Torunia do Polski w 1920 roku został zaadaptowany na koszary. W czasie hitlerowskiej okupacji Torunia w czasach II wojny światowej pełnił funkcję więzienia śledczego przeznaczonego dla ludności polskiej. Trafiło do niego wielu aresztowanych członków pierwszych polskich organizacji konspiracyjnych w Toruniu, z których kilkunastu zostało zamordowanych na terenie fortu. Inna część zginęła w masowych egzekucjach w lesie Barbarka. 16 kwietnia 1940 roku wywieziono do Ravensbrücku z fortów toruńskich około 120 do 150 kobiet. 6 lipca 1940 91 więźniów fortu zostało przewiezionych do Sachsenhausen. W dalszym okresie okupacji hitlerowcy urządzili na terenie fortu magazyn Luftwaffe.

W latach 60. XX wieku podjęta została częściowa rozbiórka obiektu. Ostatecznie prac dekonstrukcyjnych nie zakończono, niemniej fort nie ma od tego czasu gospodarza i systematycznie niszczeje, zalewany przez wodę i dewastowany. Do dziś zachowała się jedna wieżyczka obserwacyjna, oba położone na wale schrony oraz linie umocnień ziemnych.

Na terenie fortu znajduje się mocno już zdewastowany pomnik składający się z dwóch mieczy i tablic z herbem Torunia. Pierwotnie opatrzony był on napisem "Zginęli za Ojczyznę", dziś (2010) nieczytelnym.






Opis skopiowano z wikipedii.