W momencie budowy w latach 1888-1890 był zwykłym schronem piechoty ("Stützpunkt"), jednak już w dwa lata po zakończeniu prac został rozbudowany. Uzyskał wówczas dodatkowe stanowiska dla piechoty i artylerii (cztery otwarte stanowiska bateryjne kalibru 120 mm), dwa schrony tradytorów, wał ziemny oraz mokrą fosę (niskie położenie całości pozwalało jej samoczynnie wypełniać się wodą, która była następnie odprowadzana do Strugi Toruńskiej). Należał do mniejszych fortów pierścienia twierdzy toruńskiej. Jego załogę miała stanowić jedna kompania piechoty, zabudowania forteczne mogły wytrzymać ogień polowej artylerii. Zadaniem fortu była obrona dworca Toruń-Mokre oraz kontrola linii kolejowej do Iławy.

Obronę linii kolejowej uzupełniała położona po przeciwległej stronie linii kolejowej Długa Bateria z lat 90. XIX wieku - trzy baterie dział ze schronami, każdy o dwóch pomieszczeniach. Całość otaczały fosa i płot.

W 1908 roku, w czasie prac modernizacyjnych większości fortów toruńskich zamurowano część okien fortu III oraz wzniesiono na jego terenie mury trawersowe. Ponadto w odległości 400 metrów od fortu wzniesiono 16 otwartych stanowisk dla dział większego kalibru, 4 schrony dla ich obsługi oraz dwie podwalnie. Całość została otoczona drutem kolczastym.


Od lat 90 XX wieku w forcie jest prowadzona działalność gospodarcza dzięki temu jest dobrze zachowany. Stanowiska artyleryjskie, schrony i główna bryła fortu są czytelne. Fosa od lat 60. XX w. jest częściowo zasypana, a wał zniwelowany.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Michał Madajewski, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons