Został zbudowany w latach 1879-1882 jako jeden z dwóch pierwszych fortów (drugim był budowany równolegle Fort XI) w pierścieniu fortów toruńskich. Został wzniesiony od strony ówczesnej granicy prusko-rosyjskiej i miał strzec centrum Torunia, dworca Toruń-Mokre oraz mostu na Wiśle. Razem z fortem Przyczółek Mostowy, Fortem Kolejowym i fortem XI stanowił pierwszy luźny pierścień ochrony miasta. Ogień artyleryjski z fortu II miał zasięg do 7,5 kilometra.

W 1878 roku wzniesiono pierwsze budynki pomocnicze, od 1879 roku do 1882 roku trwały prace przy właściwych zabudowaniach fortecznych. Fort został wzniesiony według projektu standardowego małego fortu głównego na planie pięciokąta. Jego uzbrojenie stanowił zespół 26 dział, a po późniejszych modyfikacjach także dwie baterie skrzydłowe na przedłużeniu szyi fortu oraz schrony z czterema punktami obserwacyjnymi. Całość fortu otacza wał przeciwskarpy.

Po powrocie Torunia do Polski fort został przejęty przez wojsko polskie, które w 1921 roku urządziło w nim szpital Obozu Internowanych nr 15 (byłych żołnierzy Armii Wrangla i Bułhaka-Bałachowicza, w 1922 roku zakwaterowano w forcie 8. oddział służby artylerii.

W latach 1951-1991 w obiekcie znajdowało się Toruńskie Przedsiębiorstwo Produkcji Leśnej „Las”, a w późniejszym okresie także firma Vinpol. Fort zachował się do naszych czasów w dobrym stanie, jego zabudowania oraz zewnętrzne umocnienia ziemne są czytelne. Również we wnętrzu fortu, użytkowanego dziś przez firmę Staler, zachowało się wiele elementów oryginalnego wyposażenia.






Opis skopiowano z wikipedii.