Jezioro powstało w latach 1969–1974 w wyniku przegrodzenia rzeki Pilicy w okolicy miejscowości Smardzewice, na jej 139 kilometrze od ujścia, na granicy ówczesnych województw łódzkiego i kieleckiego. Powstała tam betonowo-ziemna zapora o długości 1200 m i wysokości 16 m, która przyczyniła się do powstania zbiornika o powierzchni 2700 ha. Linia brzegowa zbiornika wynosi 58 km, z czego 11 km znajduje się na terenie gminy Wolbórz. Zasilany jest przez dwie rzeki: Pilicę i Luciążę.

O budowie jeziora na Pilicy w okolicach Sulejowa zaczęto myśleć w połowie lat 60. XX wieku. Istniejące ujęcia wody zlokalizowane w Łodzi i jej obrębie oraz w Tomaszowie Mazowieckim przestały zaspokajać potrzeby mieszkańców i przemysłu. Doszło nawet do racjonowania wody.

Hasło „Woda dla Łodzi” widniało na transparentach przy budowie tamy spiętrzającej Pilicę i przy karczowaniu terenów przewidzianych do zalania. Nowo budowane jezioro zaporowe połączono z Łodzią potężnym rurociągiem. Początkowy jego odcinek, prowadzący do stacji uzdatniania w Kalinku, to stalowa rura o długości 36,6 km i średnicy 1,60 m. Jeszcze potężniejszy jest jego pozostały odcinek, łączący Kalinko ze zbiornikami i przepompownią na Chojnach. Ma on bowiem średnicę aż 2,20 metra.

W chwili oddania do użytku Jezioro Sulejowskie był największym akwenem w środkowej Polsce. W 1977 roku Wodociąg Sulejowski osiągnął zdolność produkcyjną blisko 258 tys. m³ wody na dobę – była to największa zdolność produkcyjna jednego systemu wodociągowego w historii wodociągów łódzkich nie osiągnięta nigdy potem. Dla porównania, stanowiła ona niemalże 2,5-krotność obecnej produkcji ZWiK Sp. z o.o. Natomiast w tamtych czasach zużycie wody w Łodzi było tak wielkie, że planowano wybudowanie jeszcze drugiej nitki Wodociągu Sulejów-Łódź, która mogła podwoić jego możliwości produkcyjne. W związku z upadkiem przemysłu lekkiego Łodzi inwestycji zaniechano.


Jezioro znajduje się w granicach Sulejowskiego Parku Krajobrazowego, który należy do zespołu Nadpilicznych Parków Krajobrazowych.

Jezioro posiada wyznaczone strefy ochronne:

bezpośrednią, obejmującą ujęcie wody w Bronisławowie
pośrednią, obejmującą pas wokół zbiornika o szerokości 400 m od linii brzegowej.
W Jeziorze występuje wiele gatunków ryb, dominujące to: płoć, leszcz, karp, amur, krąp, okoń, sum, sandacz i szczupak.


Podstawowe parametry Jeziora Sulejowskiego:

długość 17,1 km,
maksymalna szerokość 2,1 km,
średnia szerokość 1,5 km,
średnia głębokość 3,3 m,
maksymalna głębokość 11 m,
długość linii brzegowej 58 km,
powierzchnia ok. 27 km²,
pojemność użytkowa 61 mln m³
pojemność maksymalna 75 mln m³
powierzchnia zlewni 4900 km².



Oprócz funkcji retencyjnej i energetycznej zbiornik wykorzystywany jest do hodowli ryb, ochrony przeciwpowodziowej oraz do celów rekreacyjnych. Umożliwia uprawianie sportów wodnych, głównie żeglarstwa, kajakarstwa i windsurfingu. W związku z faktem, że obiekt jest celem weekendowych wycieczek wielu mieszkańców Łodzi i Warszawy nad Jeziorem powstały liczne ośrodki wypoczynkowe i kilka portów jachtowych. W ostatnich latach przekształcono kilka z nich w centra szkoleniowe dla większych firm. Na nabrzeżu od strony Tomaszowa Mazowieckiego, nieopodal tamy oddzielającej zbiornik od Pilicy, istnieje kilkusetmetrowe betonowe molo. W ciągu kilku następnych lat zostanie ono zmodernizowane w ramach projektu przygotowanego przez Gminę Tomaszów Mazowiecki i Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej. Inwestycje oszacowano na 7,2 mln złotych z czego 4,7 miliona pozyskano ze środków unijnych.



Kręcono tutaj scenę zabójstwa (eksplozja samolotu), jednego z bohaterów filmu „Trójkąt bermudzki” w reżyserii Wojciecha Wójcika.

Nad Jeziorem Sulejowskim nagrywany był również teledysk do piosenki Artura Andrusa pt. Królowa nadbałtyckich raf.


W lutym 1982 o tamę na Jeziorze rozbił się samolot wojskowy Iskra. Pilot zdążył się katapultować i wylądował w pobliskim porcie. Zginął w 2008 roku w katastrofie samolotu wojskowego CASA w Mirosławcu.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Vip8, CC BY 3.0 , via Wikimedia Commons