Gmach urzędu miasta został wybudowany z przeznaczeniem na siedzibę głównego urzędu administracyjnego Prowincji Pomorskiej (Landeshaus). Decyzję o konieczności budowy nowego gmachu podjął Sejm Prowincji Pomorskiej (Landtag) 17 marca 1921 r. Od początku przewidywano tu realizację układu urbanistycznego, którego centrum miało stanowić kompleks budowli administracyjnych, powiązanych ciągiem widokowym z terenem parku od strony północnej i z zabudową miejską centrum od południa. Teren został zakupiony od radcy handlowego Martina Quistorpa i 31 maja 1923 wydano zezwolenie na budowę. Projektantem i wykonawcą budowli był dr inż. Georg Steinmetz. Rozpoczęcie budowy nastąpiło 5 czerwca 1924 r., a realizacja trwała do 1927 r., kiedy to nastąpiło uroczyste poświęcenie nowej siedziby sejmu Prowincji Pomorskiej. Już w 1924 r. powstał środkowy, główny budynek urzędu, w 1925 r. skrzydło wschodnie, rok później zachodnie, a w 1927 dobudowane zostały pozostałe obiekty do skrzydeł oraz wykończono pomieszczenia gospodarcze i wewnętrzny dziedziniec. W latach 1933–1945 siedzibę miały tutaj hitlerowskie władze NSDAP. W latach 1945–1950 – siedziba Zarządu Miejskiego i Miejskiej Rady Narodowej, 1950–1973 siedziba Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, 1973–1990 siedziba Urzędu Miejskiego i Miejskiej Rady Narodowej, od 1990 siedziba Urzędu Miasta Szczecin.


Budynki główne okalały czworoboczny dziedziniec, który był otwarty w kierunku alei prowadzącej do centrum. Od wschodniej strony znajdowały się dwa dziedzińce, jeden z nich zabudowany obszerną halą kas z górnym oświetleniem (dziś przeznaczoną do obsługi interesantów). W środku budynku mieściły się gabinety generalnego gubernatora, syndyka prowincji, dyrektora urzędu, kierowników działów technicznych oraz głównego kanclerza. Na poszczególne kondygnacje prowadziła reprezentacyjna dwubiegowa klatka schodowa. Na drugim piętrze w środkowej części umieszczona została biblioteka, która znajduje się tam do dzisiaj. Na parterze znajdowała się automatyczna centrala telefoniczna, a w piwnicach duża kuchnia, która obsługiwała m.in. uroczystości organizowane w lewym skrzydle, oraz kantyna dla urzędników. Skrzydło lewe nazywane było skrzydłem z wielkimi salami, bowiem były w nim główne sale posiedzeń i uroczystości urzędowych. Najładniejszą z nich, wyłożoną boazerią z drzewa orzechowego zajmowała do niedawna Filharmonia szczecińska. Na głównej ścianie sali znajdował się niegdyś barwny herb z piaskowca, wykonany przez rzeźbiarza H. Hosaeusa. W prawym skrzydle budynku znajdowały się głównie pomieszczenia biurowe i kasowe. Budynek zachował się do dziś w praktycznie niezmienionym stanie, a pomieszczenia pełnią funkcje zbliżone do pierwotnie przewidzianych.

Pierwotnie budynek pokryty był w całości zielonym tynkiem, co spowodowało, że w czasach niemieckich nazywano go Szpinakowym Pałacem (Spinattenpalast), a czasem Szpinakowym Domem (Spinatten Haus). Po II wojnie światowej nieodnawiana fasada wyblakła, przyjmując szaro-zielony odcień. 17 grudnia 1970 roku w godzinach wieczornych w czasie wydarzeń „Grudnia '70” tłum próbował zdobyć i podpalić Miejską Radę Narodową. Zniszczono środkowe, główne skrzydło budynku – wybito okna na parterze i pierwszym piętrze, podpalono znajdujące się tam pokoje. Długo jeszcze widoczne były ślady dymu nad oknami, dopiero podczas remontu tej części fasady zakryto je szarym tynkiem. Przywrócenie pierwotnego, zielonego koloru nastąpiło w czasie prac remontowych elewacji w latach 2012–2017, od tego też czasu zaczęła funkcjonować ponownie nieoficjalna nazwa związana z kolorem budynku, w tym okresie został też odrestaurowany kartusz z herbem dawnej Prowincji Pomorze a metalowy herb Szczecina zdjęto.





Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcie: Skorska, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons