Wskutek rozbudowy portu morskiego, począwszy od 2. połowy XIX wieku systematycznie zmieniano jej bieg. Ostatecznie w środkowej części usypano dwie groble: przed wybuchem II wojny światowej przyłączającą do Łasztowni obszar ograniczony nabrzeżami Polskim, Belgijskim, Niemiec­kim, Słowackim i Czeskim z 64-metrowej wysokości (18 pięter) elewatorem zbożowym „Ewa” (nazwy współczesne) oraz – współcześnie – drugą, łącząca dawną wyspę Ostrów Grabowski z Łasztownią, przez co ciek został rozdzielony na trzy fragmenty.

Zachodnia część Duńczycy oddziela Wyspę Grodzką wraz z Bielawą od Łasztowni. Na Łasztowni od strony Duńczycy znajduje się Nabrzeże Starówka. Na północnym krańcu tego fragmentu Duńczycy wykonany został Kanał Grodzki będący wejściem do szczecińskiego portu wolnocłowego otwartego w 1898 roku. Fragment środkowy, najkrótszy, stał się częścią wybagrowanego ku północy Kanału Dębickiego, natomiast wschodni odcinek przecięty sztucznymi Kanałem Wrocławskim i Przekopem Mieleńskim uchodzi do jeziora Dąbie tworząc dwa ramiona: Duńczycę Wschodnią i Duńczycę Zachodnią rozdzielając Wielką Kępę od Mieleńskiej Łąki.

Przed 1945 rokiem nad Duńczycą w pobliżu Przekopu Mieleńskiego istniało kąpielisko Waldowshof należące do Klary Goetzke oraz miał siedzibę sportowy klub pływacki Waspo Stettin.

Do 1945 r. stosowano niemiecką nazwę Dunzig. Początkowo w latach 1945–47 używano polskiej nazwy Starówka. W 1947 r. ustalono urzędowo polską nazwę Duńczyca.





Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: Kapitel, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons