W 1651 przystąpiono do odbudowy świątyni wznosząc ja właściwie od nowa w konstrukcji szachulcowej łącznie z budową nowej wieży. W ciągu następnych stuleci niekonserwowany kościół uległ daleko idącej dewastacji, a w 1868 rozebrano go i wybudowano nowy pod tym samym wezwaniem – Ducha Świętego. W latach 1895-1924 prowadzono prace przy wyposażeniu wnętrza według projektu architekta Denekego. W 1926 założono w kościele witraże, które dotrwały do naszych czasów. 20 maja 1945 w czasie uroczystości Zielonych Świątek została odprawiona pierwsza w Stargardzie polska msza święta z udziałem pierwszych osadników.

Kościół, zawrócony prezbiterium w kierunku zachodnim, założony na planie prostokąta, jest budowlą salową, przykrytą dachem dwuspadowym. Od zachodu do korpusu nawowego przylega trójboczne zamknięte prezbiterium, od wschodu zaś kwadratowa w rzucie wieża o wysokości 50,2 m.

Zewnętrzna szata kościoła nosi wyraźne znamiona neogotyku, chociaż w redakcji uproszczonej i uniwersalnej. Elewacje kościoła opięte są przyporami i podzielone ostrołukowymi oknami.

Wystrój kościoła jest bardzo bogaty. Na ścianach prezbiterium oraz na zachodniej ścianie nawy bocznych znajdują się polichromie wykonane po 1945, przedstawiające narodziny Chrystusa, Powstanie z Grobu oraz postaci śś. Piotra i Pawła. Na zachodniej ścianie nawy południowej i północnej zachowały się dwie XIX-wieczne ramy z dawnych epitafiów. Obecnie w ramach tych umieszczone są współczesne kopie ikony Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i Chrystusa pochodzące 1959 roku. W prezbiterium znajduje się drewniany tryptyk przedstawiający scenę Zesłania Ducha Św, wykonany w 1997 r. Ponadto we wnętrzu zachował się pełny zestaw ław kościelnych, drewniany, polichromowany, neogotycki prospekt organowy wykonany przez J. Köhlera ze Stargardu oraz dwa kute żyrandole powstałe na pocz. XX wieku.

Uroku dodają witraże znajdujące się na każdym przeszkleniu w kościele.






Opis skopiowano z wikipedii.