Zespół został ufundowany przez Michała Potockiego i został wzniesiony w latach 1739-1756. Kongregacja Biskupów i Zakonników w dniu 18 września 1739 roku zezwoliła na erekcją klasztoru. Kamień węgielny został poświęcony przez księdza Józefa Olszewskiego, kanonika i proboszcza z Trzciany, delegata biskupa krakowskiego w dniu 26 października 1741 roku. Plany zostały wykonane i budowa została przeprowadzona przez architekta Jana Opitza. Cegła z herbem Pilawa została specjalnie wypalona na tę budowę. Krzyże ołtarzowe zostały wykonane w kości słoniowej. Antepedia i ornaty zostały wykonane z gobelinu. Forma do wypiekania opłatków powstała 1743 w roku. Ignacy Krzyżanowski, biskup saldycejski i kanclerz przemyski, konsekrował kościół pod wezwaniem świętego Antoniego Padewskiego w dniu 28 września 1766 roku. Ponieważ ołtarz główny utracił konsekrację, w związku z tym biskup Jerzy Ablewicz, ordynariusz tarnowski, konsekrował go w dniu 4 października 1966 roku.

W świątyni znajdują się obrazy słynące łaskami: w ołtarzu głównym św. Antoni Padewski (pochodzący z Oleska), namalowany przez Szymona Czechowicza, obozowy Matki Bożej Częstochowskiej (podarowany przez fundatora) i Matki Bożej Łaskawej (pochodzący z Kutkorza).

Elewacja świątyni pierwotnie posiadała jeden gzyms wieńczący powyżej gzymsu klasztornego, nad którym umieszczona była piękna attyka z wolutami, dużym oknem i powyżej trójkątnym tympanonem. Obecna forma pochodzi być może z czasów przebudowy w II połowie XIX wieku. Plac przykościelny został także przebudowany w tym czasie i oszpecony podcieniami, aby uchronić stacje Drogi Krzyżowej.

Po drugiej wojnie światowej został zmieniony wystrój zakrystii. W latach 1966-1970 stare ławy pochodzące z czasów fundacji, drzwi i zamki zostały zastąpione nowszymi.

Oryginalna elewacja klasztoru była nakryta dachem czterospadowym, bystrzejszym od obecnego, razem z dymnikami. W refektarzu znajduje się tryptyk Jacka Olexińskiego pochodzący z 1754 roku, marmurowy lawaterz pochodzący z II połowy XVIII wieku oraz portrety fundatorów.

W czasach prowincji polskiej w klasztorze znajdował się nowicjat. W latach 1810-1965 i od 1970 roku znajduje się w nim ponownie. W latach 1927-1930 o. Roman Bałut dobudował częściowo drugie piętro potrzebne dla nowicjatu.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Mirosław Toton (mir @), CC BY-SA 2.5 , via Wikimedia Commons