Dawny kościół ze swoimi charakterystycznymi pięcioma wieżami na dzwonnicy, stojący na miejscu obecnego, istniał w Studzionce od XV wieku. Stara świątynia służyła do celów sakralnych do 9 lipca 1822 roku, kiedy to według przekazu została zniszczona przez pożar w oktawie Bożego Ciała. W związku z tym w 1827 roku proboszcz Zimermann położył kamień węgielny pod budowę nowego, obecnego kościoła. Kościół został zbudowany przez budowniczego Heintze z Ignatzdorf (dzisiejszy Wełnowiec?).

Po przerwie (z braku finansów) wiosną 1833 roku podjęto dalszą budowę. 31 sierpnia 1834 poświęcono kościół w obecności księcia pszczyńskiego Ludwika von Anhalt Cothen, a kazanie w języku polskim wygłosił proboszcz Antoni Szyszkowic z Ruptawy, które wydane drukiem przez wydawnictwo Weilshäusera przyniosło zysk nowemu kościołowi. Za księdza Franciszka Długosza (1922-1939) przebudowano zwieńczenie wieży pokrywając ją obecnym cebulastym hełmem, założono instalację elektryczną, odnowiono wnętrze świątyni, ufundowano witraże i nowe dzwony. W latach 70. XX wieku kościół dostosowano do liturgii posoborowej. Za księdza Eryka Jureckiego przeprowadzono generalny remont dachu, wzmocniono konstrukcję wieży i odrestaurowano wnętrze kościoła.

Jest to budowla o cechach późno klasycystycznych, zbudowana na planie prostokąta, murowana z cegły i otynkowana. Świątynia jest orientowana, to znaczy podłużna jej oś jest zwrócona równoleżnikowo, zaś ołtarz znajduje się w jej wschodniej części. Z bryły kościoła wyodrębniają się nieco: wieża, prezbiterium i niska boczna dobudówka. Kościół jest murowany, posiada dach siodłowy pokryty dachówką. Wieża wkomponowana do zachodniej jej części, zakończona jest baniastym hełmem z tzw. latarnią z 1923 roku. Na wieży wybudowanej w 1924 roku umieszczone 4 dzwony. Trzy ołtarze: główny – Wniebowzięcia NMP, z oryginalnym witrażem przedstawiającym wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny, a także cenny krucyfiks z XVIII wieku, ku czci św. Jana Nepomucena oraz różańca świętego (uprzywilejowany papieskim „Breve” z 3 września 1872). Droga Krzyżowa kanonicznie została założona w 1884 roku przez dziekana Rasima. Pod koniec lat 20. XX w. do okien wstawiono witraże.






Opis skopiowano z wikipedi.
Photo: Marcin Konsek / Wikimedia Commons