Pałacyk został rozbudowany po roku 1911. W chwili obecnej mieści się w nim szkoła podstawowa. Jest to budowa eklektyczna, nawiązująca do form klasycystycznych, starsza, środkowa część jest dwukondygnacyjna, trzecią kondygnację tworzą wieże nakryte ostrosłupowymi dachami. Pośrodku umieszczony jest pseudoryzalit zakończony trójkątnym tympanonem (z kartuszem herbowym), przed którym znajduje się czterokolumnowy portyk joński z tarasem na piętrze. Wewnątrz zachował się reprezentacyjny hol, z okazałą klatką schodową i dużym oknem witrażowym z wyobrażeniem jelenia Świętego Huberta oraz trzema scenami myśliwskimi. W salach na piętrze widoczne są dekoracje sztukatorskie, a w pomieszczeniach dawnej jadalni i biblioteki – dębowy strop kasetonowy oraz stare boazerie.

Wokół pałacu rozciąga się park o powierzchni 3,69 hektara. Został on założony prawdopodobnie na przełomie XVII i XVIII wieku. Obecny kształt krajobrazowy park uzyskał w końcu XIX wieku. W latach 30. XX wieku został on powiększony o część południową. Pośrodku znajduje się rozległa polana i owalny stawek z wysepką, na której rośnie pięć starych dębów szypułkowych o obwodzie do 470 cm. Po południowej stronie pałacu rośnie lipa drobnolistna o obwodzie 510 cm (zrośnięta z dwóch pni), a w południowej części parku najgrubszy dąb o obwodzie 560 cm.

Na terenie majątku działała gorzelnia parowa, śrutownik, cegielnia i wytwórnia torfu. Zajmowano się hodowlą bydła rasy holenderskiej i nizinnej, koni oraz owiec rasy rambouillet. W skład dominium oprócz Bucza i Dębiny wchodziła także kolonia Śniaty. Razem znajdowały się tutaj 53 domy zamieszkane przez 395 osób. W roku 1913 w majątku znajdowało się 35 koni, 64 krowy i 2 owce, nadal działała gorzelnia oraz wydobywano torf.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Janusz Stor, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons