W miejscu budynku istniała osada wczesnośredniowieczna[1]. Kamienica powstała w XV wieku na fundamentach starszej, drewnianej chaty z XIV wieku oraz reliktach budynku wczesnośredniowiecznego. Ma rzut litery L. Prace archeologiczne pozwoliły natrafić w budynku na zdobione detalem resztki murów gotyckich (XV i XVI wiek). Odkryto też stropy (belki) z początku XVII wieku. Kamienicę przebudowano najpierw w 1736[2], 1811, a potem w 1866 dla doktora Brunona Józefa Szafarkiewicza. Być może autorem tej ostatniej przebudowy (dodano wówczas trzecie piętro z charakterystycznymi oknami nawiązującymi do gotyckiej architektury starorynkowej) był Gustaw Schulz[2]. Zaakcentował on wieżyczką narożnik ulic. Do dziś zachowały się kartusze z emblematami nauk ścisłych, przemysłu, handlu oraz budownictwa[3], widoczne od strony ul. Gołębiej. Kapitalny remont obiektu, wraz z jego częściową odbudową odbył się w latach 2006-2008[4] (w latach 90. XX wieku stan kamienicy był katastrofalny[1]).




Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcie: MOs810, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons