Inspiracją nazwy był film włoskiego reżysera Michelangelo Antonioniego Powiększenie (tyt. oryg. Blowup). Jest to też nazwa projektu, wokół którego zaaranżowano hotel – elektronicznej instalacji Rafaela Lozano-Hemmera, artysty, którego prace pokazywano m.in. w Londyńskim Tate Modern, czy na Biennale w Wenecji.

Idea 50 50 jest podstawową osią wszelkich inwestycji Grażyny Kulczyk. Każdy z jej projektów jest wyznaczany w 50% przez sztukę i 50% przez inny pierwiastek, zależnie od specyfiki przedsięwzięcia (np. handel, biznes). W przypadku Blow Up Hall 50 50, pierwiastkiem komplementarnym jest przyjemność.


Blow Up Hall 50 50 nie posiada recepcji, a pokoje nie mają numerów. Zamiast kluczy goście otrzymują iPhone, który w połączeniu z ekranami na korytarzach wskazuje drogę do danego pokoju i otwiera drzwi. W hotelu nie ma identycznych pokoi, a ich wyposażenie należy do bardzo awangardowego.



Na terenie obiektu zobaczyć można:

Blow Up Commission – instalacja Rafaela Lozano-Hemmera,
VB52.100 – Vanessa Beecroft, fotografia wielkoformatowa,
VB43.019 – Vanessa Beecroft, fotografia wielkoformatowa,
fotografia instalacji z San Sebastián – Spencer Tunick,
zdjęcia wnętrz Paryskiego Archiwum Narodowego – Patrick Tourneboeuf,
instalacja Irrlichter – Sebastian Hempel, oświetlająca wnętrza po zmierzchu,
Creampie – fotografia Maurycego Gomulickiego,
Bez tytułu – rzeźba Sylwestra Ambroziaka,
Mała biała sukienka oraz Kolorowa sukienka – fotografie Jadwigi Sawickiej,
Tea Ceremony – fotografia autorstwa Mariko Mori,
The Year We Made Contact – instalacja Piotra Uklańskiego.


Blow Up Hall 50 50 należy do Tablet Hotels - organizacji zrzeszającej prestiżowe hotele na świecie.

W 2010 komisja kategoryzująca hotele w Polsce przyznała mu pięć gwiazdek mimo niespełniania przez niego niektórych wymogów określonych w Ustawie o usługach turystycznych.






Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: MOs810, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons