W 1405 roku księżna Aleksandra, siostra Jagiełły ufundowała drugi w mieście klasztor dla zakonu dominikanów. Wzniesiono kościół pw. św. Trójcy z klasztorem i szpitalem dla ubogich.

W 1729 roku zarząd szpitala przejęły władze miasta. W 1784 roku biskup płocki Michał Jerzy Poniatowski opiekę nad szpitalem powierzył Siostrom Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo i ulokował w gmachu po zlikwidowanym kolegium jezuickim. W 1836 roku Siostry nabyły klasycystyczną kamienicę z końca XIII wieku na przedmieściu wyszogrodzkim, w sąsiedztwie szpitala i koszar wojsk rosyjskich, rozlokowanych w dawnym klasztorze norbertanek.

Po I wojnie światowej obie placówki zostały połączone. W 1945 roku szpital upaństwowiono, mimo to zakonnice opiekowały się chorymi jeszcze do 1963 roku, kiedy zostały usunięte.

Na dziedzińcu znajduje się budynek z mansardowym dachem, pochodzący z końca XVIII wieku. Pierwotnie był to drewniany pawilon znajdujący się pośrodku ogrodu norbertanek. Po usunięciu sióstr zakonnych w 1819 roku odbywały się w nim spotkania loży masońskiej, założonej przez oficerów rosyjskich. Po 1989 roku szpital powrócił do historycznej nazwy. 

Szpital św. Trójcy istnieje nieprzerwanie 600 lat.

fot. Turystyka Płock