Linia brzegowa rozwinięta. Duży półwysep na wschodzie i wyspa w zachodniej części jeziora o powierzchni 0,4 ha dzielą zbiornik wodny na dwie wyraźnie różne części: głęboką północną i płytką południową. Zbiornik wodny leży w otoczeniu lasów, brzegi wysokie i strome z wyjątkiem krańców północnych, gdzie są niskie i podmokłe. Ławica przybrzeżna piaszczysta. Dno twarde i piaszczyste, gdzieniegdzie kamieniste[1].

Zgodnie z typologią abiotyczną zbiornik wodny został pierwotnie sklasyfikowany jako jezioro o wysokiej zawartości wapnia, o małym wypływie zlewni, stratyfikowane, leżące na obszarze Nizin Wschodniobałtycko-Białoruskich (5a)[6]. Następnie uznano, że wpływ zlewni jest duży, co zmieniło typ na 6a[7]. W systemie gospodarki wodnej stanowi jednolitą część wód powierzchniowych „Święte” o międzynarodowym kodzie PLLW30393.

Jezioro leży na terenie obwodu rybackiego jeziora Maróz w zlewni rzeki Łyna – nr 7[8]. Na jego obszarze obowiązuje strefa ciszy.

Niedaleko południowych brzegów przebiega droga krajowa nr 58.


Według danych Instytutu Rybactwa Śródlądowego powierzchnia zwierciadła wody jeziora wynosi 59,4 ha. Średnia głębokość zbiornika wodnego to 6,8 m, a maksymalna – 40,8 m. Lustro wody znajduje się na wysokości 127,6 m n.p.m. Objętość jeziora wynosi 4291,5 tys. m³[2]. Maksymalna długość jeziora to 1600 m, a szerokość 540 m. Długość linii brzegowej wynosi 4275 m[1].

Inne dane uzyskano natomiast poprzez planimetrię jeziora na mapach w skali 1:50 000 opracowanych w Państwowym Układzie Współrzędnych 1965, zgodnie z poziomem odniesienia Kronsztadt. Otrzymana w ten sposób powierzchnia zbiornika wodnego to 61,0 ha, a wysokość bezwzględna lustra wody – 128,0 m n.p.m.

W skład pogłowia występujących ryb wchodzą m.in. szczupak, lin, płoć, leszcz, okoń, sieja i węgorz. Wśród ubogiej roślinności przybrzeżnej porastającej brzegi rzadkimi kępami dominuje trzcina i pałka wąskolistna. W skład gęsto porastającej brzegi roślinności zanurzonej wchodzą m.in. rogatek i wywłócznik.

Obszar jeziora leży na terenie specjalnego obszaru ochrony siedlisk w ramach sieci Natura 2000 Ostoja Napiwodzko-Ramucka (PLH280052) o łącznej powierzchni 32 612,78 ha.


Badania archeologiczne wyspy na jeziorze z 2008 roku wskazały na występowanie śladów osadnictwa z późnego okresu brązu i wczesnej epoki żelaza[11].

Jezioro po raz pierwszy wzmiankowano w 1351 roku jako Swentein. W 1576 kartograf Caspar Henneberger opisał je jako Schwenthe See. Niemiecki historyk Reinhard Wenskus stwierdził, iż w czasach wczesnego średniowiecza jezioro było położone na granicy Ziemi Sasinów i Galindii. Zbiornik wodny miał prawdopodobnie charakter kultowy dla Prusów.

Jezioro było wzmiankowane w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego, leżało wówczas w powiecie ostródzkim.




Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Krzysztof Rakowski, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons