Kamienica została wpisana do rejestru zabytków w 1988 roku. Stanowi przykład budownictwa mieszczańskiego wznoszonego w największym rozwoju Olsztyna, w czasach młodego kapitalizmu.


Otto Naujack był olsztyńskim rzeźnikiem, który z czasem przebranżowił się na cegielnika, był także członkiem Rady Miasta. Zakupił on na ówczesnym skraju Olsztyna parcele, na których wzniósł kilkanaście kamienic z przeznaczeniem na wynajem. W okresie międzywojennym właścicielem kamienicy przy ul. Mickiewicza 3 został jej mieszkaniec, nauczyciel Paul Knorr. Po II Wojnie Światowej obiekt zajął Skarb Państwa. Obecnie kamienica stanowi własność prywatną lokatorów. Część pomieszczeń zajmują biura.

Jest to trójkondygnacyjna kamienica z użytkowym poddaszem, podpiwniczona, wzniesiona na planie litery L. Elewacja frontowa czteroosiowa. Reprezentacyjne wejście do budynku ujęte w portal uskokowy, dekorowany wiciami akantowymi. Nad portalem ozdobna płycina z dawnym numerem kamienicy. Cała elewacja pokryta jest bogatymi zdobieniami. Okna na parterze ośmioskrzydłowe, zakończone łagodnym łukiem. Okna na poddaszu także zakończone łukiem. Pozostałe okna prostokątne. W dachu przebita prostokątna lukarna. We wnętrzu zachowane posadzki, odrzwia i piece kaflowe na parterze.


Nad wejściem głównym, w płycinie znajduje się inskrypcja N2, odnosząca się do zarzuconej po wojnie ciągłej numeracji zastosowanej przy tej ulicy przed 1945 rokiem. W czasach niemieckich kamienica miała adres Schillerstrasse 2.








Zdjęcie: Stokrotka 11, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons