Intensywna zabudowa ulicy Adama Mickiewicza przypada na pierwszą dekadę XX wieku. W 1903 roku znajdowało się przy niej 6 budynków a w 1913 było ich już aż 22. Z czasem okazała się jedną z bardziej okazałych miejskich ulic. Wznoszono przy niej kamienice z zamiarem wynajmowania ich bogatym lokatorom.

Pierwszym właścicielem kamienicy przy Adama Mickiewicza był Otto Naujack. Po I Wojnie Światowej należała do rodziny Rentzów. W 1937 roku właścicielem budynku był restaurator Johann Hintzmann. Po II Wojnie Światowej obiekt przeszedł na własność Skarbu Państwa.


Front budynku skierowany jest w stronę południowo-zachodnią. Elewacja symetryczna, 8-osiowa. Kamienicę nakrywa dach dwuspadowy, w środkowej wyższej części zastosowano dach kopertowy.

Środkowa część elewacji podniesiona i zamknięta dwoma trójkątnymi szczytami. Przed nią umieszczono trójboczną wnękę z balkonami i głównym wejściem do kamienicy. Uwagę zwracają ceglane elementy dekoracyjne w otworach okiennych II kondygnacji. Do budynku prowadzą oryginalne, dwuskrzydłowe drzwi z przeszklonym nadświetlem dekorowane roślinnymi motywami.


Ciekawostką jest fakt, że pierwotnie od strony podwórza znajdowała się część gospodarcza ze spiżarnią, kuchnią i osobną kuchenną klatką schodową przeznaczoną dla służby.
w 1945 roku radzieccy żołnierze w kamienicy zlokalizowali punkt opatrunkowy.

W mieszkaniu nr 4 mieszkała tuż po II wojnie światowej warmińska poetka Maria Zientara-Malewska.



Zdjęcie: E.redelbach, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons