W XIII wieku w Oleśnie istniał już kościół grodowy pw. św. Michała, którego konsekracja miała miejsce w 1226 roku. Od 1374 roku w pobliżu kościoła osiedlają się bracia z zakonu Świętego Augustyna (OSA)[3]. W latach 1450-1478, w miejscu gdzie obecnie stoi kościół pw. Bożego Ciała, został wybudowany, drewniany kościółek, któremu nadano wezwanie – Ciała Chrystusowego. W 1486 roku rajcowie olescy przekazują kanonikom prawo patronatu nad kościołem. Obok kościoła wybudowano altarię pod wezwaniem św. Filipa, św.Jakuba i św.Doroty dla sprowadzonego księdza altarysty, który miał za zadanie odprawiać msze święte w ciągu tygodnia oraz opiekować się chorymi i biednymi. W 1624 roku kościół trawi pożar, a jego odbudowa trwa do 1635 roku. W czasie wojen napoleońskich, w 1807 roku kościół pełnił rolę szpitala polowego dla żołnierzy francuskich. Na przełomie XIX i XX wieku, w stale rozrastającym się i zwiększającej się liczbie mieszkańców Oleśnie, nastała potrzeba budowy nowego, większego kościoła. Postanowiono wznieść neobarokową świątynię Bożego Ciała. Drewniany kościół przeniesiony został do pobliskich Gronowic. Budowę rozpoczęto w 1909 roku, a ukończono 25 marca 1913 roku. Prace budowlane wykonywało przedsiębiorstwo z Kluczborka, a pracami kierował mistrz budowlany Walter Schmidt. 18 października 1913 roku kardynał Georg Kopp z Wrocławia dokonał konsekracji nowo wybudowanego kościoła. Kościołem parafialnym został dopiero w 1935 roku, natomiast proboszczem ksiądz Paul Foik.

Kościół Bożego Ciała to monumentalna, powstała na planie krzyża łacińskiego, o powierzchni 1500 m², budowla. Do prezbiterium przylegają dwie zakrystie pokryte kopułami. Ołtarz główny pochodzi z 1913 roku. W centralnej części ołtarze widnieje olejny obraz, namalowany przez T. Tisbacha, przedstawiający Ostatnią Wieczerzę. Pod obrazem znajduje się złocone tabernakulum, które zwieńczone jest lampką oliwną o motywach orientalnych. Nad obrazem widnieje w srebrnej girlandzie apoteoza Ducha Świętego otoczonego puttami. Zakończeniem ołtarza są dwie rzeźby:
św. Rocha z pieskiem u nogi,
św. Jana Nepomucena z krzyżem w ręku.

Po bokach ołtarza stoją dwie drewniane rzeźby:
św. Augustyna w szatach pontyfikalnych trzymającego pastorał i płonące serce,
św. Jana Ewangelisty z księgą, gęsim piórem i orłem u stóp.

Dwa ołtarze boczne pochodzą z 1914 roku. Jeden poświęcono Matce Bożej Różańcowej a drugi św. Józefowi. Po bokach ołtarza św. Józefa umieszczone są dwie figury św. Franciszka z Asyżu z krzyżem w ręku i św. Antoniego z Padwy trzymającego Dzieciątko. Kościół ozdobiony jest plafonami (malowidłami sufitowymi):

nad prezbiterium są to Anioły w glorii nieba,
w kopule nad skrzyżowaniem naw znajduje się Wniebowstąpienie Jezusa Chrystusa,
nad ołtarzem Matki Boskiej Różańcowej namalowano Zesłanie Ducha Świętego,
nad ołtarzem św. Józefa widnieje Zmartwychwstanie
nad chórem widnieje fresk pokłonu Trzech Króli,
nad nawami widać dwunastoletniego Jezusa Chrystusa nauczającego w świątyni,
ponadto przedstawiono również cud w Kanie Galilejskiej i Ukrzyżowanie Jezusa Chrystusa[4].
Kościół posiada piękne witraże, w tym cztery figuralne. Po prawej stronie transeptu umieszczono witraż przedstawiający św. Jadwigę Śląską i św. Antoniego, natomiast po lewej stronie św. Klarę i św. Franciszka z Asyżu. Nad amboną znajduje się piękna rzeźba Maryi Królowej z Dzieciątkiem i berłem w ręku w płomienistej aureoli[5]. Kazalnicę zdobią trzy płaskorzeźby przedstawiające: św. Rodzinę, Zmartwychwstanie i modlitwę w Ogrójcu. Organy wyróżnia balustrada z dwoma popiersiami architekta kościoła Tomasza Skalca i budowniczego kościoła proboszcza Brunona Alexandra. Kościół wyposażony jest w neobarokową chrzcielnicę i konfesjonały. W 1961 roku przeprowadzono renowację świątyni, natomiast w latach 80. i 90. XX wieku wykonano prace remontowe, m.in. pomalowano kościół, dach pokryto miedzianą blachą, otynkowano zewnętrzne elewacje oraz zawieszono trzy dzwony (Św. Michała, Św. Anny i Boże Ciało).





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Lestat (Jan Mehlich), CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons