Klasztor został ufundowany przez wojewodę rawskiego Kazimierza Granowskiego. Nowa fundacja została zaproponowana zakonnikom w 1762 roku, na co wyraził zgodę w dniu 14 maja 1762 roku arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski, Władysław Aleksander Łubieński. W dniu 7 czerwca 1762 roku plac pod budowę został przekazany urzędowo przez fundatora. Świątynia była budowana w latach 1780-1786. Rozbiory Polski i wojny napoleońskie spowodowały, że kościół nie został w pełni ukończony (nie zostały wybudowane boczne kaplice), a jego konsekracja odbyła się dopiero w XIX wieku. Dokonał jej w dniu 1 września 1815 roku Franciszek Remigiusz Zambrzycki, wiceadministrator diecezji warszawskiej. Świątynia reprezentuje styl baroku toskańskiego, o formach charakterystycznych dla budowli kapucynów. Dzięki staraniom prowincjała o. Beniamina Szymańskiego kościół został powiększony w latach 1837-1840 (zostały wtedy dobudowane kaplice z bocznymi ołtarzami), natomiast w latach 1875-1889 dzięki staraniom gwardiana o. Kajetana Tchórzyńskiego wzdłuż świątyni została dobudowana wąska kaplica. Obrazy w ołtarzach zostały namalowane przez Szymona Czechowicza i Franciszka Smuglewicza oraz ich uczniów. Wznoszenie budynków klasztornych zaczęto w 1762 roku, ale dopiero w 1788 roku ich budowa zakończyła się, natomiast w dniu 16 maja 1789 roku klasztor został kanonicznie erygowany.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Gdaniec, CC BY 3.0 , via Wikimedia Commons