Pałac znajduje się na niewielkim wzniesieniu, kilkadziesiąt metrów na wschód od Nowego Kanału Noteckiego. Około 1 kilometr na północ znajduje się rezerwat przyrody Dziki Ostrów, gdzie chroniona jest dąbrowa świetlista. W sąsiedztwie pałacu znajdują się starorzecza Noteci, odcięte podczas budowy Nowego Kanału.

Pałac został zbudowany pod koniec XIX wieku na terenie leśnictwa Wałownica. Obiekt służył za rezydencję podczas wypraw myśliwskich lub rekreacyjnych członków rodziny właściciela majątku (rodziny Skórzewskich). Pałacyk myśliwski w ma cechy stylu gotyzujących siedzib dworskich. Główne wejście (od strony zachodniej) prowadziło do sali z trofeami myśliwskimi. Kuchnia znajdowała się od południowo-wschodniej strony z przejściem do salonu myśliwskiego. W sąsiedztwie znajdował się budynek gospodarczy i studnia. Hrabia Leon Skórzewski uwielbiał polowania, ale ze względu na swoje kalectwo (gabr z tyłu i przodu) polował głównie na drobną zwierzynę. Tereny te zamieszkiwały m.in. bażanty, kaczki, bekasy, jarząbki, derkacze, czarne bociany, żurawie, czaple. Po polowaniu urządzano uczty myśliwskie a część ubitej zwierzyny rozdawano służbie.

Po II Wojnie Światowej pałac został przejęty przez Państwowy Fundusz Ziemi i użytkowany był jako budynek mieszkalny. Lokatorzy zaadaptowali wnętrza na cele mieszkalne, lecz nie przeprowadzali żadnych remontów, co doprowadziło pałac do ruiny. W latach 80. XX wieku budynek był w tak kiepskim stanie, że dziury w dachu łatane były słomą a drzwi wejściowe bez zamka przymykane łańcuchem. W 1986 roku obiekt stał się własnością prywatną. W 1994 roku obiekt został wpisany do rejestru zabytków. Po uzgodnieniu z konserwatorem zabytków w 1996 roku rozpoczęto generalny remont. Nie doprowadziły one jednak do większych zmian w wyglądzie.

Budynek stylistycznie odpowiada eklektyzmowi z elementami angielskiego neogotyku.





Opracowano na podstawie wikipedii.