Pierwotną, późnogotycką świątynię zbudowano jako ewangelicką w 1515 roku. Po 1623 roku przejęli ją katolicy. W 1884 roku została zniszczona przez pożar. Odbudowa w obecnym, neogotyckim kształcie w latach 1885-1887 według projektu Josepha Ebersa. Kościół był remontowany w roku 1968 i latach 1970-1975.

Jest to duży, trzynawowy kościół halowy o długości około 72 metrów i szerokości 22 metrów. Bryła świątyni jest mocno rozczłonkowana z wydzielonym, wielobocznie zakończonym prezbiterium i jednakowo zamkniętymi nawami bocznymi. Wieża zwieńczona jest strzelistym hełmem, z narożnikowymi małymi hełmami-sterczynami. Na kalenicy dachu znajduje się bardzo smukła, czworokątna sygnaturka. Wnętrze nakryte jest sklepieniami. kościół posiada bardzo bogate detale ceglane w stylu neogotyckim (są to m.in. opaski okienne, portale, fryzy, przypory itp.).
Wnętrze posiada bogate, jednolite wyposażenie w stylu neogotyckim, pochodzące z końca XIX wieku (są to drewniane, polichromowane ołtarze; drewniany prospekt organowy). Oprócz tego ze starej świątyni zachowały się: chrzcielnica z piaskowca datowana na XIII wiek, gotycka kamienna figura św. Krzysztofa z 1511 roku; gotycka, drewniana, polichromowana figurka Matki Bożej z XV wieku i późnogotycka figura św. Jana Nepomucena z XVI wieku.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Jacek Halicki, CC BY 3.0 , via Wikimedia Commons