W 1752 Rogowski – dziedzic w Świdniku rozpoczął budowę dworu, który zachował się do czasów obecnych. Jest to dworek drewniany, zbudowany na zrąb, tynkowany, bielony, parterowy z facjatą od tyłu, na narożnikach ma kwadratowe alkierzyki. W ogrodzie dworskim znajdują się pozostałości zbudowanego w XVI w. przez Marcina Rogowskiego zboru braci polskich. Zachowała się sklepiona dwudzielna piwnica, w obrębie wału ziemnego o trzech ramionach, przylegających do stoku wzgórza. W 1620 chłopi z Łącka, Ochotnicy i Kamienicy dokonali napadu na okoliczne dwory w tym też na świdnicki dwór i tamtejszy zbór. Według tradycji kaplica dworska wzniesiona została na zbiorowym grobie pomordowanych braci polskich.

Od 1821 właściciele zmieniali się wielokrotnie. Po II wojnie światowej w 1946 ostatnia właścicielka Marianna z Walterów Śmiałowska została wysiedlona. Dwór był następnie siedzibą władz gromadzkich, szkoły, ośrodka wypoczynkowego Akademii Medycznej w Krakowie oraz Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego. W latach 1958–1959 i 1978–1980 został wyremontowany. W 1991 dwór wraz z parkiem przejęła Gmina Łukowica, która wydzierżawiła go osobom prywatnym. Zaniedbany dwór odzyskał spadkobierca, który w 2002 sprzedał go Twardowskim ze wsi Owieczka. W 2009 dach pokryto nowym gontem.

Obiekt w skład którego wchodzi: dwór drewniany z cmentarzem braci polskich został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego.

Oprócz zabytkowego dworku we wsi znajduje się kaplica dworska, murowana z XVIII w. oraz park dworski jako obiekt zabytkowy (I-4-3/47).






Opis skopiowano z wikipedi.
fot .Waraciła, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons