Park zajmuje 14 hektarów i jest zarówno najstarszym, jak i najcenniejszym przyrodniczo parkiem Lubina. Początki założenia sięgają pierwszych dziesięcioleci XIX wieku, kiedy to na jego potrzeby zaadaptowane zostały fragmenty lokalnych, przypałacowych grądów i łęgów. Wtedy powstał tu pierwszy budynek. Po 1945 park miał status otwartego, a w miejscu prawdopodobnego pałacu zbudowano amfiteatr (obecnie rozebrany i zamieniony na zielony plac). Istniała tu też pierwsza w Lubinie ścieżka zdrowia.

Gruntowną rewitalizację parku przeprowadzono w latach 2013-2014, kiedy to przystosowano go do funkcji edukacyjnych. W 2014 otwarto Centrum Edukacji Przyrodniczej, przystosowane do wykładów, prelekcji, pokazów i obserwacji natury. W ramach centrum funkcjonują: ptaszarnia, mini-zoo, szlak dinozaurów i szlak ptaków. Oprócz tego na terenie kompleksu wybudowano strefy dziecka (dwa place zabaw, strefa paleontologiczna z wykopaliskami), odpoczynku (altany), rekreacji, boisko do siatkówki i szachownicę.

Flora parku dzieli się na trzy strefy: starodrzew, łęgi i zieleń urządzoną.

W obrębie starodrzewu znajduje się grąd z udziałem takich drzew, jak klon pospolity, jawor, grab pospolity, dąb szypułkowy, robinia akacjowa, lipa szerokolistna, kasztanowiec zwyczajny i olcha czarna. Z 37 lubińskich pomników przyrody szesnaście rośnie na terenie parku, w tym głównie w obszarze grądów.

W obrębie łęgów znajduje się roślinność związana ze starorzeczami, lubiąca wilgoć, choć ostatnia rzeka na tym terenie umieszczana jest na mapach w początku XIX wieku. Występuje tu olsza, topola, wierzba, wiąz i jesion. Nie prowadzi się tu ingerencji ludzkich.

Na terenach urządzonych rosną głównie rośliny ozdobne - cebulowe, byliny, krzewy i trawy. Istnieje tu też okolony szuwarem staw zamieszkały przez kaczki i łabędzie.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Albznska, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons