Pierwsze wzmianki o istnieniu placu sięgają 1414 roku, jednak istnieje prawdopodobieństwo, że plac wraz z kościołem istniał już w II połowie XIV wieku. To właśnie kościół był nierozerwalnym „partnerem” placu przez setki lat, najpierw drewniany we władaniu biskupów włocławskich, dzisiaj już murowany, zbudowany w stylu wiślanym w 1897 roku, wg projektu Konstantego Wojciechowskiego.

Plac Kościelny wraz ze Starym Rynkiem był centrum Łodzi rolniczej, jednak gdy miasteczko zaczęło pod koniec XIX i na początku XX wieku przekształcać się w wielokulturową metropolię, place straciły na ważności na rzecz rynku Nowego Miasta. Większość mieszkańców stanowili Żydzi i najubożsi Polacy, dlatego też w 1940 roku powstało tu łódzkie getto, jedno z największych w Polsce i Europie, gdzie mieszkało przeszło 200 tys. Żydów i Cyganów, w kościele zaś powstała sortownia pierza i puchu.

Po II wojnie światowej plac powrócił do łódzkiej codzienności, jako jeden z szarych zaułków, dzisiaj jednak coraz więcej osób interesuje się okazałą budowlą sakralną w jego centrum.




Opis skopiowano z wikipedi.