Kościół NSJ to najstarszy kościół na tym osiedlu, zbudowany po tym, jak 18 maja 1910, po wieloletnich staraniach mieszkańców, biskup kujawsko-kaliski Stanisław Zdzitowiecki erygował parafię pw. Najświętszego Serca Jezusowego w ówczesnej podłódzkiej wsi Retkinia. Kościół ten zastąpił istniejącą od 1907 r. tymczasową, drewnianą kaplicę.

Kościół pierwotnie zbudowany był w stylu nawiązującym do neogotyckiego. Była to świątynia jednonawowa, murowana, zbudowana na rzucie w formie krzyża łacińskiego, którego poprzeczne ramiona zawierały kaplice boczne.

W latach 1977–1983, po zbudowaniu osiedla mieszkaniowego z wielkiej płyty i wynikającego z tego znacznego wzrostu liczby parafian, kościół został gruntownie rozbudowany, powiększając kilkakrotnie swą powierzchnię. W wyniku tej rozbudowy ze starej budowli pozostała jedynie dzwonnica i ściana frontowa. W połowie lat 80. także dzwonnica została częściowo przebudowana. Ciekawostką jest fakt, iż w trakcie rozbudowy stary budynek kościoła został „obudowany” przez nowy, a następnie w ciągu dwóch miesięcy (22 czerwca – 27 sierpnia 1982) – rozebrany.

Kościół NSJ jest świątynią dwukondygnacyjną, pod główną salą kościoła, tzw. kościołem górnym znajduje się nieco mniejszy kościół dolny, w którym także odbywają się nabożeństwa. Kościół posiada konstrukcję nośną z żelbetu, natomiast ściany osłonowe są z cegły. Obiekt ma wachlarzowo rozwinięte okna. Autorem architektonicznego projektu rozbudowy był architekt Marian Sordyl.

Dwukondygnacyjność jako rozwiązanie architektoniczne, które zaproponowano w latach 70. wynikała z tego, iż nawet mimo rozbudowy świątynia, w której w każdą niedzielę odbywało się ok. 8 mszy, nie byłaby w stanie pomieścić w górnym kościele wszystkich wiernych z bardzo licznej parafii, obejmującej szybko rozwijające się osiedle oraz skupiska domów jednorodzinnych.

Mimo istnienia dwu kondygnacji liczba osób biorących udział w nabożeństwach, zwłaszcza w dni ważnych świąt kościelnych była tak duża, iż wierni musieli tłoczyć się, a także stać w przedsionkach kościoła, lub wręcz na schodach, jako że 1985 r. na terenie parafii Najświętszego Serca Jezusowego zamieszkiwało blisko 80 tysięcy mieszkańców. Sytuacja zaczęła się zmieniać w II poł. lat 80.

Już wkrótce po przebudowaniu budynku z terenu podległej parafii wyodrębniono kolejne jednostki organizacyjne: parafię pw. Chrystusa Króla (1982 r.), Najświętszej Eucharystii (1987), Wniebowstąpienia Pańskiego (1989) i św. Rodziny (1990 r.). Spowodowało to znaczące zmniejszenie liczby parafian kościoła, a także spadek uczestników mszy, gdyż nowo erygowane parafie w krótkim czasie otrzymały własne obiekty sakralne.


Rzeźby w kościele:
W latach 1998–2000 artysta rzeźbiarz Wojciech Gryniewicz zaprojektował:

płaskorzeźby: Przymierze Miłości
rzeźba „Zwiastowanie”: Kaplica Matki Bożej
rzeźba „Boże Narodzenie”: Kaplica Matki Bożej
rzeźba „Adoracja Korony”: Kaplica Matki Bożej
rzeźba „Chrzest Chrystusa”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
rzeźba „Objawienie Ducha św.”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
rzeźba „Adoracja Krzyża Drzewa Życia”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
rzeźba „św. Faustyny”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
płaskorzeźba „Adam i Ewa Drzewo Życia”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
płaskorzeźba „Noe”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
płaskorzeźba „Abraham”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
płaskorzeźba „Mojżesz”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
płaskorzeźba „Dawid”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
płaskorzeźba „Salomon”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
płaskorzeźba „Melchizedek”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
płaskorzeźba „Eliasz”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
płaskorzeźba „Izajasz”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
płaskorzeźba „Jeremiasz”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
płaskorzeźba „Ezechiel”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
płaskorzeźba „Daniel”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego
płaskorzeźba „Zachariasz”: Kaplica Chrystusa Miłosiernego



Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjecia: Dartys, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons