Synagoga ta była jedną z najbardziej okazałych synagog – zarówno w Łodzi, jak i w Polsce.

Synagoga została zbudowana w latach 1863–1871, według projektu Jana Karola Mertschinga, gdyż stara drewniana synagoga groziła zawaleniem i we wrześniu 1861 roku została zamknięta przez władze miasta. W 1897 roku świątynia została przebudowana według projektu Adolfa Zeligsona i nabrała ostatecznego wyglądu. Podczas II wojny światowej w nocy z 10 na 11 listopada 1939 roku niemieccy okupanci ograbili i podpalili synagogę. Na fotografiach z 1940 roku widać jeszcze wypalone ściany budowli, potem na zdjęciach z getta widać jedynie gruzy.

W części parku, położonej niedaleko miejsca, w którym stała synagoga, w 1995 roku umieszczono pomnik Dekalogu, przedstawiający Mojżesza trzymającego dwie kamienne tablice z dziesięciorgiem przykazań. Znajduje się tam również tablica upamiętniająca zniszczoną przez Niemców synagogę.

Murowany budynek bożnicy wzniesiono na planie prostokąta. Posiadał cechy kilku stylów: bizantyjskiego, neomauretańskiego i neoromańskiego. Ortodoksyjni żydzi chcieli w ten sposób podkreślić swe przywiązanie do kulturowej tradycji mającej korzenie na Bliskim Wschodzie. Była to jedna z najoryginalniejszych synagog w Łodzi i Polsce, swoją formą i wystrojem bardzo różniąca się od typowej zabudowy Łodzi.

Obok synagogi, w północnej części działki na której została zbudowana, mieścił się dom modlitwy Bet ha-midrasz a obok niego, przy jego północnym szczycie, znajdował się 2-piętrowy budynek szkoły „Talmud Tora” stowarzyszenia „Ahawat Tora” zbudowany w 1920 roku. Również te budynki zostały spalone w nocy z 10 na 11 listopada 1939 roku i z powodu znacznego uszkodzenia rozebrane na przełomie lat 1939/1940.




Opis skopiowano z wikipedii
Zdjęcie: Jarosław Góralczyk, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons