Budynek został wybudowany w 1889 roku i był kolejną inwestycją właściciela, zaraz po sąsiedniej kamienicy Franciszka Fischera przy ul. Piotrkowskiej 54. Powstał według projektu Edwarda Kreutzburga[2]. Po 1945 roku budynek zajmowały biura, sklepy, magazyny kostiumów oraz restauracja „Delfin” otwarta w 1951 roku przez Centralę Rybną, w związku z czym budynek w 1963 roku udekorowano neonem w formie koła z dwiema rybami. Pałac wraz z sąsiednią kamienicą Fischera to jedyne budynki w południowej pierzei ul. Narutowicza, których nie wyburzono w okresie PRL-u[3]. Przez pewien okres w budynku miała się mieścić łódzka giełda[3].

Pałac miał zostać wyremontowany w ramach programu Mia100Kamienic, tak jak sąsiednia kamienica F. Fischera, lecz Urząd Miasta Łodzi postanowił obiekt sprzedać celem ratowania budynku. Pałac nie został wyremontowany[4].


Obiekt jest murowany i otynkowany. Wykonano go w stylistyce neorenesansowej. Charakteryzuje się szeroką, 14-osiową elewacją. Jego cechą charakterystyczną są bogato zdobione loggie w skrajnej części fasady, posiadające arkady i tralkową balustradę. Ryzalit z lewej strony jest udekorowany puttami na trójkątnych naczółkach wieńczących okna. Putta są rozdzielone wazonami oraz dzierżą girlandy. Budynek ma również zdobione gzyms, płyciny z fasetami, pilastry oraz półkolumny między oknami, ponadto wśród dekoracji wyróżniają się głowy kobiet na wspornikach[3].


Sień jest ozdobiona w stylu neobarokowym. W budynku zachowała się trójbiegowa klatka schodowa, posiadająca okna u balustrady oraz prowadząca na podwórze. Budynek ma też oryginalne, drewniane wystawy sklepowe, a także drzwi do westybulu i do mieszkań. Na klatce schodowej znajdują się bogate polichromie, a w pomieszczeniach zachowały się sztukaterie oraz jeden piec kaflowy[3].






Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: Sławomir Milejski, CC BY 3.0 , via Wikimedia Commons