Długi na 200 m. czteropiętrowy budynek o całkowitej kubaturze 70 tys. m³, rozciągnięty wzdłuż ulicy w osi północ-południe, został urozmaicony uskokiem w połowie długości oraz obniżeniem jego części północnej, oddzielonej od reszty budynku zgrabnie wkomponowanym aneksem bramy głównej. Do 2001 elewacja budynku pokryta była pięknym piaskowcem (niestety obecnie zakrytym ociepleniem styropianowym), przedzielonym w okolicy wejścia wykładziną z ciemnej cegły klinkierowej. Dzięki tym środkom złamana została monotonia długiej elewacji frontowej od strony wschodniej, przylegającej do ulicy. Od strony zachodniej z budynku głównego odchodzą trzy krótkie, prostopadłe skrzydła mieszczące pomieszczenia przychodni, administracyjne oraz sale dydaktyczne, świetlice i werandy dla chorych sąsiadujące z dziedzińcem i niewielkim parkiem przyszpitalnym. Reprezentacyjny hall główny szpitala jest wyłożony wykładzinami z ciemnego marmuru, a w okresie 1937–1939 mieścił w niszy popiersie marszałka Józefa Piłsudskiego. W projekcie jedno z mniejszych skrzydeł budynku mieściło dwa mieszkania dla kadry kierowniczej szpitala. Budynek był bardzo dobrze i nowocześnie wyposażony pod względem technicznym, a wykonanie było wyjątkowo solidne i trwałe (np. stolarkę okienną – zresztą zachowaną w bardzo dobrym stanie – wymieniono dopiero w 2001, a parkiety w niektórych pomieszczeniach istnieją do dziś). Grube mury szpitala zaprojektowano w ten sposób, aby wytrzymały uderzenie pocisku kal. 155 mm, a dach miał wytrzymać wybuch bomby lotniczej. W chwili oddania do użytku zastosowano w nim szereg nowatorskich rozwiązań z zakresu budownictwa szpitalnego. Był on m.in. wyposażony w centralną sterylizatornię z której narzędzia chirurgiczne do czterech bloków chirurgicznych były przewożone windami, miał też centralną klimatyzację, blok kuchenny, pralnię, własną agregatownię awaryjną itp. Do szpitala – w chwili otwarcia położonego poza centrum Łodzi – doprowadzono tuż przed wybuchem II wojny światowej bocznicę tramwajową łączącą go z całą łódzką i podmiejską siecią, m.in. z pobliskim dworcem kolejowym Łódź Kaliska. Jeszcze w latach 60. XX w. można było oglądać odgałęzienie torów tramwajowych prowadzące, przez bramę główną, na teren dziedzińca/parku przyszpitalnego. W razie działań wojennych miało to umożliwić transport rannych tramwajami.

W 1983 na terenie szpitala oddano do użytku trzypiętrowy budynek, zbudowany na planie kwadratu z centralnym patio, mieszczący pierwotnie zakłady diagnostyczne szpitala oraz aulę i inne pomieszczenia dydaktyczne. Obecnie większość jego kubatury zajmuje poliklinika. W dwukondygnacyjnych podziemiach tego budynku mieszczą się: prosektorium, chłodnie, magazyny, zwierzętarnia oraz mikroskop elektronowy zamontowany na tzw. olejowym fundamencie pływającym (niwelującym drgania). Budynek, niezbyt udany pod względem technicznym (zbudowano go w tzw. technologii lipskiej, jako metalową konstrukcję szkieletową, obłożoną lekkimi płytami gipsowo-cementowymi i szklanymi), miał dość interesującą, szklaną elewację. W 2015 r. zakończono termomodernizację i generalny remont tego budynku, na czym znacznie zyskał jego wygląd. W tradycji studenckiej budynek ten był nazywany „Szklaną Pułapką”, ze względu na liczne i trudne kolokwia i egzaminy, jakie studenci medycyny w nim odbywali.





Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcie: Darekm135, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons