Historia dworu sięga czasów, kiedy Droblin należał do rodu Wężyków. To właśnie tu postanowili wybudować swoją rodową siedzibę: dwór wraz z rozległą przestrzenią parkową. Przez kolejne lata posiadłość zmieniała właścicieli.

Charakterystycznymi elementami późnoklasycystycznego budynku są:
wejście zamknięte półkoliście,
jedenastoosiowa fasada z czterokolumnowym portykiem (w stylu toskańskim) zakończonym naczółkiem trójkątnym,
ryzality o boniowanych narożach ze schodkowymi szczytami.

Okna dworu cechują się profilowanymi opaskami z nakrytymi odcinkami gzymsu. Elewacje boczne są trójosiowe, tylna elewacja jest natomiast niesymetryczna (dziewięcioosiowa). Całości dopełnia kryty dachówką, czterospadowy dach.


Ceglana budowla zachowała się do czasów współczesnych, chociaż okolice samego dworu uległy zmianom. W pobliżu znajdują się pozostałości pierwotnego założenia parkowego z osią kompozycyjną wyznaczoną przez staw, stworzony równolegle do dworu. W otoczeniu budynku pozostały liczne drzewa, m.in. klony, kasztanowce i lipy. Część z nich, z uwagi na swój wiek, posiada status pomników przyrody (jesion wyniosły oraz dwie lipy drobnolistne).

Obecnie dwór w Droblinie znajduje się w rękach prywatnych, dzięki czemu możliwa stała się jego gruntowna rozbudowa. Na terenie dworku powstał kompleks hotelarsko-restauracyjny.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Dwor Droblin, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons