Budowę kościoła rozpoczęto w 1719 roku. Autorem projektu był czeski architekt Kilián Ignác Dientzenhofer. W 1723 benedyktyni uzyskali zgodę na erygowanie własnej parafii. W tym samym roku opat Othmar Daniel Zinke położył kamień węgielny pod budowę klasztoru, a pięć lat później – pod założenie kościoła. Świątynię oddano w stanie surowym w 1729.

Kościół został poświęcony 7 października 1731 roku przez bp. Eliasza von Sommerfelda, ale prace wykończeniowe trwały do 1733. Powstały wówczas m.in. freski sklepienne. W dniu 15 czerwca 2014 roku kościół został ogłoszony bazyliką mniejszą. Uroczystości przewodniczył biskup legnicki Stefan Cichy.


Rzeźby umieszczone na fasadach i we wnętrzu kościoła oraz zdobienia ołtarzy bocznych i prospektu organowego, wykonał niemiecki rzeźbiarz Karl Joseph Hiernle. Ołtarz główny, pt. Znalezienie zwłok Henryka Pobożnego przez Św. Jadwigę wykonał flamandzki malarz Johan Franz de Backer w 1730 roku. Latem 1733 bawarski artysta Cosmas Damian Asam namalował polichromie na podniebieniach sklepień. Obrazy na czterech ołtarzach bocznych są autorstwa czeskiego malarza Wenzela Lorenza Reinera. Wystrój rzeźbiarski autorstwa Karla Josefa Hiernlego. Organy zaś wykonał śląski organmistrz Adam Horatio Casparini. W ołtarzu głównym rzeźby św. Piotra i Pawła wraz z grupą Świętej Trójcy. W ołtarzach bocznych m.in. św. Benedykt, św. Wojciech i Matka Boska dłuta Jana Putzengrubera. We wnętrzu znajdują się również późnobarokowe stalle, chrzcielnica, trony opata i przeora, chór oraz 16 rzeźb świętych męczenników, patriarchów i apostołów, kuta krata w balustradzie posiada emblematy biskupie i książęce.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Sławomir Milejski, CC BY 3.0 , via Wikimedia Commons