Historia 
W latach 1893-1904 na polecenie Romana i Elżbiety z Radziwiłłów Potockich wiedeńska firma Griendl w parku na wprost Ujeżdżalni wybudowała Palmiarnię (rozebraną po I wojnie światowej). Zgromadzono w niej mnóstwo roślin pochodzących z innych kontynentów. Na jej zapleczu, ogrodnik Alois Philipp wzniósł szklarnię pełniącą początkowo funkcję zaplecza dla Palmiarni. Prowadzono w niej hodowlę wielu roślin m.in. storczyków, od których szklarnie wzięły swą nazwę. Storczykarnię podziwiał w 1923 roku Ferdynand, król Rumunii wraz z małżonką Marią, a cztery lata później Ignacy Mościcki, prezydent Polski. W 1937 roku zwiedzał ją Jerzy, książę Kentu, przebywający wraz z małżonką księżną Mariną z kilkudniową wizytą w Łańcucie.
Po II wojnie światowej Storczykarnię przejęło Państwowe Gospodarstwo Rolne, które do lat 80. XX wieku kontynuowało uprawę storczyków. Później nowy właściciel szklarni przerwał ogrzewanie i opiekę nad Storczykarnią, która szybko zaczęła popadać w ruinę. Muzeum zakupiło część z historycznej kolekcji storczyków, a w kwietniu 1994 roku przejęło kompletnie zdewastowaną Storczykarnię. Rozpoczęto prace mające na celu przywrócenie jej dawnej świetności. Pierwszym etapem było wybudowanie w latach 2000- 2002 nowej kotłowni. W 2004 roku rozpoczęto przygotowania do odbudowy szklarni i ich zagospodarowania. Rewitalizacja miała miejsce w latach 2007-2009. Przywrócona
została dawna funkcja Storczykarni i ponownie cieszy ona oczy miłośników tych pięknych i egzotycznych kwiatów.
Obecnie
Storczykarnia składa się z części ekspozycyjnej dostępnej dla turystów i części uprawowej nie dostępnej dla zwiedzających, a także letniej kawiarni. Obiekt wyposażony jest w nowoczesne urządzenia służące utrzymaniu optymalnych warunków uprawy tej wymagającej grupy roślin. W szklarni ekspozycyjnej prezentowane jest wiele rodzajów i gatunków storczyków. Trafiają tam rośliny najefektowniejsze, będące w okresie kwitnienia. Przez pozostałą część roku uprawiane są one w jednej z trzech szklarni zaplecza, w warunkach właściwych klimatycznej strefie pochodzenia. W części ekspozycyjnej oglądać można zarówno litofity (rosnące na skałach), storczyki naziemne (rosnące na ziemi) jak i nadrzewne (rosnące na konarach drzew) zwane epifitami. Zgromadzono tu także współczesne krzyżówki wyhodowane przez człowieka, jak i storczyki botaniczne ukształtowane przez naturę.
Najcenniejszą grupą są historyczne gatunki i odmiany storczyków pochodzące z przedwojennej kolekcji Potockich oraz te, które zostały wymienione w słynnym opracowaniu pt. "Reichenbachia" z XIX wieku, przechowywanym w zbiorach Biblioteki Zamkowej w Łańcucie.