Świątynię ufundował Kazimierz Wielki około 1325 roku (datę tę, potwierdzają badania archeologiczne), natomiast pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1410 roku. Pierwotnie kościół był znacznie mniejszy od obecnego i mieścił się w obrębie jego nawy. W 1561 roku świątynia spłonęła w wyniku pożaru miasta. Kościół odbudowano w latach 1610-1613 w stylu renesansowym. Świątynia posiada także pewne cechy gotyckie np. wąskie wysokie okna i skarpy.



Kościół znajduje się na wzgórzu, pomiędzy rynkiem a zamkiem. Od północno-wschodniej strony położony jest cmentarz. Kościół posiada jedną nawę, prezbiterium zamknięte półokręgiem. Do fasady przylega czteroboczna wieża. Od północno-wschodniej strony do świątyni przylegają dwie kaplice, a do prezbiterium zakrystia. Od południowo-zachodniej strony do nawy przylega jedna kaplica (kaplica Górskich) i niewielki babiniec.



Wnętrze zdobią bogate sztukaterie sklepień, rzeźbione głowice pilastrów i dekorowany rzeźbiarsko portal do jednej z kaplic. Wieża została zbudowana w 1521 lub 1536 roku i jest pozostałością po poprzednim kościele. Znaczna grubość murów i brak otworów (funkcja obronna) wskazują na proces inkastelacji kościoła. Po unii Polsko-Litewskiej cechy obronne ponownie okazały się zbędne i nastąpiło przebicie otworów oraz utworzenie rodzaju kruchty z dostępem do głównego portalu.



Kaplica Górskich (od południowej strony) - zbudowana została około 1625-1629 z fundacji Wawrzyńca Górskiego. Posiada bogato zdobione łuki w przejściach do kaplicy. . Ściany zdobione są wnękami zamkniętymi łukami. Od zewnątrz naroża zdobione są przez pilastry.

Kaplica Borkowskich (od północy) - została zbudowana około 1612-1615 z fundacji Elżbiety Kochanowskiej z Czarnolasu.

Kaplica Królewska (od północy) - została zbudowana w latach 1646-1653 z fundacji Marka Radzika i jego żony Anny Kaweckiej.

Kaplica św. Michała - znajduje się na cmentarzu.



Kościół otoczony jest murem. Od południowej strony znajduje się pomnik Jana Pawła II. Od strony północnej znajduje się miejsce pamięci narodowej.